داستان ایران: آخرین فصل رمان الأدب والفن

"چند بار باید برگردم،این صفحات‌ را ورق بزنم؟ پروین از مدرسه می‌آید. اگر پدر و مادر مریم نبودن،بچه‌ها را که نگه می‌داشت؟من که همیشه توی این اتاق بودم. کیان خودکارش را روی میز می‌گذارد. صورتش را توی دست‌هایش می‌گیرد با خود می‌گوید: "شراره به باباش خیلی وابسته‌س. چه‌طوری باید تحمل کنه؟" احساس می‌کنم دمای بدنم برای خودش کم‌وزیاد می‌شود. کیان به زحمت خودش را از صندلی جدا می‌کند تا برود سایمتیدن بخورد. " احساس می‌کند توی انگشت‌هایش نیرویی نمانده است. پاهایم چرا ورم کرده؟ چند روز پیش دو تا نی بود!باید یقین کنم کار تمام است. " کیان همچنان به زنش نگاه می‌کند،بدون این که چیزی بگوید. با خودش می‌گوید: "قرار بود آخر راه کمین کرده باشد. " یادش می‌آید که پروین گفته بود: "تو که از بچه‌ها هم کم‌طاقت‌تری منوچهر!این همه مردم‌ مریض می‌شن،خوب می‌شن،چرا خودت رو باختی؟!" یادش می‌آید که عصری باید برود برای جواب آزمایش."