با توام - مجلة کلک الأدب والفن

"می‌شد کسی جایی تعریف کند که مرد را دیده که‌ بیدار شده و به ساعت نگاه کرده و دوباره خوابیده است. تو که بودی و او که بود که پروای کس دیگرت‌ نبود،تنها یک چیز را می‌شد باور کرد و آن سفید شدن‌ موهای شقیقه‌اش بود،هر روز به گمان یک تار موی دیگر کنار گوش‌اش همان جا که سر می‌چسباندی،سفید می‌شد. تو می‌آمدی در غیاب پرستار که شاید لحظه‌ها را کمین می‌کردی برای‌ آمدن،اما تو باید می‌ماندی در شب‌های بارانی که سرود، باران بود و روشنایی،چراغ‌های شب روی سنگفرش سیاه. مگر نمی‌دانستی شب‌های برف و باران پرستار می‌رفت‌ با اولین ماشین که برایش توقف می‌کرد،حتا گاه دیده‌ می‌شد که روی کمرش گلدان می‌گذاشت یا کیک‌ خانگی می‌فروخت بالای سر مرد و مرد خفته می‌ماند همان جا مثل روزها و فصل‌های گذشته. مرد گاه‌گاه‌ از این‌جا می‌گذشت و هربار درست به نقطه‌ای که در آن خوابیده بود می‌رسید،گویی کسی صدایش زده باشد برمی‌گشت و پشت سرش را نگاه می‌کرد."