خلاصة:
در این مقاله به بررسی سه بخش مدرنیزم،هویت و سنت در نقاشی معاصر ایران،پرداخته شده است.نقاشی به سبک رئالیزم از قرن نوزدهم توسط کمال الملک نقاش دربار قاجاریه معرفی و تثبیت شد و در قرن بیستم،سبکهای مدرن نقاشی به تبعیت از سبکهای بینالمللی نقاشی توسط دانشجویان تحصیل کرده در خارج،وارد و در دانشگاهها آموزش داده شدند.با تعمق در آثار هنرمندان پنجاه سال گذشته،میتوان متوجه تقسیمبندیهایی در آثار آنان شد.اولین دسته هنرمندان «مدرنیست»هستند که در راستای زبان بینالمللی هنر نقاشی میکنند و دسته دوم که نوعی بازسازی از میراث گذشتگان را در قالب امروزی انجام میدهند،«سنتگرایان نو»نام دارند و دسته سوم که در زمینهء نگارگری معاصر فعالیت داشته و در احیای نقاشی اصیل ایرانی باوجود مشکلات فراوان کوشیدهاند.
ملخص الجهاز:
"2 بخش دوم:تلاش برای هویت از زمان بازگشت نقاشان دانشگاه دیدهای چون ضیاپور(7231)و هوشنگ پزشکنیا از خارج کوششهائی برای رسیدن به یک سبک نقاشی «ملی»در چهارچوب مدرنیزم به عمل آمده بود، ولی استفاده از موضوعهای ایرانی با استفاده از سبکهای غربی و یا بنا کردن یک مکتب ملی بر اساس نقوش هنر ساسانی،هخامنشی و یا مینیاتورهای صفویه به دلایل گوناگون موفق نبود، در حالی که سقاخانهایها به سرچشمههایی دست یافتند که امکان همه گونه ترکیب و تجزیه را از لحاظ فرم،رنگ،بافت و جنس مصالح به هنرمند(به تصویر صفحه مراجعه شود) نام هنرمند:حسین زنده رودی میدهد.
شیوه نقاشی-خط توسط نقاشان سقاخانه به شکلی خلاقانه به کار گرفته شد و تا به امروز نیز علاقمندان خود را دارد ارتباط بینالمللی داشتن،امری آرمانی و انسانی است،ولی آیا در این زیر این کار هدف،بیرون کردن ملیت و هویت و شخصیت جوامع نیست؟1 او در مصاحبهاش میگوید که با مدرنیستهای بیریشهء برگشته از خارج و با پیگیران روش کهنه اروپایی،و با واپسگرایان تودهای و مقلدان شیوههای گذشته دوران اسلامی مبارزه کرده است.
(به تصویر صفحه مراجعه شود) نام هنرمند:شهرزاد صالحیپور نقاشی سنتی و اصیل ایرانی با هدف تصویرسازی کتابهای ادبی از اوایل قرن سیزدهم میلادی(اوایل قرن هفتم هجری)به وجود آمد،که اوج آن دو مکتب هرات و شیراز در دوره تیموریان و شاهکارهایی تحت فرمان شاهاسماعیل صفوی استو دستی اختصاص یافت و اقداماتی در این جهت صورت گرفت،از این تاریخ نسل جدید از نقاشان (نسل اول)شکل گرفتند که هادی تجویدی و بهزاد در تهران و امامی اصفهانی،حاج مصور الملکی و بهادری در اصفهان از مهمترین آنها هستند."