تحلیل و نقد روش دکارت در فلسفه مقدمة ومراجعة

اهمیت روش و فلسفه دکارت، امری آشکار است که پس از او تاثیرات فراوانی را برجای نهاده است. او در فلسفه خود با هدف ایجاد روشی واحد برای وحدت بخشیدن به علوم به‌منظور تحصیل یقین فلسفی، ابتدا روش گذشتگان را به نقد کشیده و پس از ان با ذکر موانع شناخت فلسفی انسان و راه‌های برطرف کردن آنها، ویژگی‌های روش خود را بیان می‌کند. در روش دکارت رعایت قواعد مشخص ذهنی و رسیدن به مفاهیم ساده از طریق تحلیل و ایجاد مفاهیم مرکب از طریق ترکیب و استفاده از مفاهیم واضح و متمایز و نیز شهود و استنتاج، دارای نقش مهمی هستند. بر این اساس، او روش برهان ریاضی را محور فلسفه خود قرار می‌دهد و تلاش می‌کند تا با اطلاق خصوصیات ریاضی به علوم دیگر، ضمن وحدت بخشیدن به آنها از طریق به‌کارگیری روش ریاضی به یقین فلسفی نایل گردد؛ اما او در روش خود دارای اشکالات مبنایی و کاربردی است؛ ازجمله اینکه دکارت در حالی تلاش می‌کند تا یقین را ریاضی گرداند که مهم‌ترین اصل فلسفه‌اش یعنی کوژیتو، اصلی غیرفلسفی است و نیز توجه زیاد او به نقش روش در فلسفه خود، باعث غفلت او از اهمیت و حتی اولویت موضوع علم نسبت به روش آن و غفلت از تفاوت‌های اساسی موجود موضوعات و روش‌های علوم تجربی با انسانی می‌گردد که تبعات ناگواری را همراه خواهد داشت. در این مقاله تلاش می‌شود تا ضمن تبیین و تحلیل روش دکارت برخی نقدهای وارد بر آن نیز بررسی گردد.