نوبل - مجلة آزما الأدب والفن

"دارم با تلفن حرف می‌زنم و با تمام قدرت می‌گویم:«می‌دونم!»و او از روی سطل آشغال به پشت پرتاب می‌شود. مادرم دربارهء مراسم تشییع جنازه‌ صحبت می‌کند،تشییع سینیتا. گوشی را می‌گذارم و دوباره می‌گویم: «نه!»با صدای بلند خمیازه می‌کشد،غمگین‌ است اما نه خیلی. دیگر به ناله‌های مادرم‌ گوش نمی‌دهم،در عوض به نبود سینیتا می‌اندیشم. در هفته گذشته تمام وقتم صرف خرید هدایای ولنتاین شد و به برف‌بازی نرسیدم، دلم برای سینیتا تنگ شده است. یک روز بعد از ظهر،ده تابستان پیش، ناخن‌های نوبل را لاک زد و دامن شاد دخترانه‌ای تنش کرد. از مادرم می‌پرسم، نمی‌دانم چرا توی حرفش پریدم،«آن روز که سینیتا به نوبل لباس دخترانه پوشاند و عکس گرفت کجا بودم؟چطور با آن‌ سر و وضع فرار کردم؟»هر دو فقط همین‌قدر یادمان آمد که لاک ناخنش چه نرگی بود، پوست پیازی. نوبل سیم را توی دهانش‌ می‌گذارد و سرم را با پوزه‌اش به جلو هل‌ می‌دهد."