قطاری که سوت کشان می رفت و ... الأدب والفن

"» و مادر گفت:«تویی؟!» و دوباره آن صدای آهسته که از میان فریادها شنیده می‌شد،به نجوا گفت:«باید برم مادر. »از قدری فقط سکوتی مبهم،و باز هم‌ کلماتی از بسیار کسان آن سوی خط،درهم: «جنگ... » و باز هم کلمات پسر می‌آمد:«مادر،بایستی‌ رفت. »و باز هم کلماتی عجیب و پیچیده از بسیار کسان آن سوی خط،درهم:«قوطی... آن‌ صدایی که بسان خش‌خش بالهای پرنده‌ای از اعماق چاهی ژرف،فراز می‌آمد و پرده‌های پران‌ گوش را می‌آزرد... سکه برای‌ تلفن عمومی»همه و همه خاموش شدند... زن از پای تلفن برخاست و آرام‌ آرام به سوی آشپزخانه گام برداشت. و آن صدای آهسته،صدایی که چونان‌ بال بال پرنده‌ای بود که از ژرفگاه چاهی تهی به‌ گوش می‌آمد:«کاری نداری... مادر به عکس‌ پسر خیره بود. »گوش‌ داده بود به آن بال بال پرندگان بر بام ایستگاه ریل‌ آهن... » و حالا شنیده بود،صدای سوت قطاری را که‌ باید می‌رفت... دیگر صدای آرام‌ بال بال پرندگان نبود... حالا همه جا ساکت بود..."