شعر ایرانی : همین تمام دیروز الأدب والفن

"شعر ایرانی‌ همین تمام دیروز *محمود معتقدی در تاریک-روشن باران آوازهایت را همچنان به یاد می‌آورم که چگونه به حنجره‌های جهان پرتاب می‌شود حس می‌کنم همین تمام دیروز پلی خاموش برای تو ساخته بودم آن‌جا زنی باریک و بلند که از حوالی چشمان تو باز می‌آمد همچنان به آسمان‌های خسته سفر می‌کرد اکنون در سرگیجه‌های من چرخی می‌زند و دوباره می‌نشیند با لبخندی پر از رؤیا که به زودی میان کوچه‌های جوانی گم می‌شود من چرخی می‌زنم اما کسی شانه‌های مرا می‌گیرد و آن سطرهای ناخوانده را هنوز در گوش من می‌خواند انگار تمام فاصله‌های عشق دارد به جاده‌هایی کوچک برمی‌گردد آن‌جا پرندگان دستی به گردن تو می‌آویزند و ستاره‌ای روشن را به پوست تو می‌بخشند سلام! چند بار چند بار گفتمت: مقتولان جهان در سکوتی خوش،وایت نمی‌هلند و جهان چنان نیست که دست در خون مردمان کنی و سرخوشانه دست در جیب و شانه فراز کنی که یعنی کشک!"