یک شعر یک شاعر مقالة

"مهم‌ترین ویژگی شعرهایی موید توجه‌ به موسیقی کلام و پدید آوردن فضایی‌ موسیقایی در شعر است به گونه‌ای که‌ گویی تمام تلاش شاعر در سرودن شعر معطوف به موسیقی است. به همین جهت‌ هم شعر موید شعری است«آوایی»گرچه‌ از توجه به متن و محتوا نیز چندان دور نیست و به گونه‌ای نیست که بتوان گفت‌ موید شاعری است صدردرصد فرمالیست که‌ در عر فقط به فرم می‌اندیشد. کجایند گل‌های میخک؟ این آینه‌ها/مرا دیوانه‌کرده‌اند/در مداری‌ بی‌آغاز و بی‌پایان/و اشیا را/بی‌آغاز/ می‌نمایانند/چنان‌که می‌بینیم/بی‌پایانی‌اش‌ را/و چونان ساقه‌ای ترد و سرشار/که‌ نیست جز تو و/یاخته‌های ساقه/چونان‌ یاخته‌های ترد و/چونان یاخته‌های سرشار /تو را یافته‌اند/و دوشیزگان جوان/ با قلبی تپنده و آتش‌فشان/این ساقه‌ها/ بافته گیسوان را/به سوی تو/می‌گشایند و/گوش/فرا باران آسمان می‌دهند/ شنوای تو/هلیوس هلیوس/که او را/ زر بخشیدی و شویش را/سیم و خنکا چه شد پر پروانه‌ای که پرپر زد مثل‌ پری‌زادی هویدا شده و یک پرش این‌جا بود و نارنجی بود و به سرخی می‌زد؟ نگران شش‌های کم‌توان و/چروک آشکار /به سمت چمن خیس و آب پا/می‌پیچم‌ /به سمت مهتاب/آن‌جا که روح نیم‌ خفته نرگس/آسوده می‌چمد و/ادراک‌ /بیمار نیست کجایند؟چه شد؟شنگرف رخشان لابه‌لای‌ ابرهای سیاه و مانده‌های آبی آسمان/با باران/باریگ زارتر و تازه/با نی‌لبک‌ خاموش/با بخار بازدم اسبان."