رام کردن خطوط چرخان (یادداشتی بر آثار طراحی سارا عباسیان در کافه گالری نیاوران) مقدمة ومراجعة

"انتخاب موضوع دوچرخه در نمایشگاه سارا عباسیان اگرچه آنقدر منحصر به فرد نیست و از ابتدای قرن بیستم دستمایه‌ای-عمدتا با طنزی‌ زیرلایه‌ای-برای مارسل دوشان و پیکاسو تا آرمان و سیمون استارلینگ‌ بوده است،اما در فضای هنری جوان کشور ما که طراحان و نقاشان‌ فیگوراتیو آن هنوز درگیر اغراق‌های تکراری،بی‌دلیل و فضاسازی‌های‌ دم‌دست نو مبتذلند،جای امیدواری است و نگاهی متفاوت را عرضه‌ می‌کند که وقتی در آثار و مجموعه‌ها دیگر وی نیز با آن برمی‌خوریم(مثلا در مجموعه طراحی‌هایی از تلویزیون و شیر آب)هدفمندتر و آگاهانه‌تر در نظر می‌آید. »5 به‌هرحال چیزی که بیش از هر چیز در این یادداشت موردنظر است تنوع‌ دیده سوژه در کار این هنرمند و هنرمندان جوانی نظیر اوست که هرچند هنوز در اول راه به سر می‌برند،کم‌کم تهی‌شدن فضایی تکراری را نوید می‌دهند فضایی که بعضی مدعیان نقاش نوگرا در ایران و شاگردانشان‌ برای نسل ما به صورت هنجارهای غیرقابل اجتناب درآورده و اغراقهای‌ کهنه فیگوراتیو را از طرفی و فضاهای آبستره دهه شصت را از دیگر سو، با فضای ذهنی هنرجویان خود یکی کردند؛قالب‌گیری بی‌اندام ذهن‌هایی‌ که اجازه هرگونه تجربه و کنکاش را از این عرصه حذف کرده است."