در سوگ نگاه رویاروی چشم در چشم شانه به شانه (یادداشتی بر عکس های رامیار منوچهرزاده در گالری ماه و مهر) مقدمة ومراجعة

"داستان سرایی وجه بارز این آثار است،عوامل مختلف برای روایت و بازسازی یک داستانسازماندهی شده‌اند،حکایتی آشنا،مکرر،کهن؛اسطوره مردرفته و زن تنها مانده،پری مویه گر؛و من مایلم در فضای اینداستان به خیال‌پردازی بپردازم،و تحلیل فنی عکس‌ها را بهکارشناسان واگذارم. آیا مرد واقعا رفتهو این بلا بر زن نازل شده؟آیا مرد این می‌بود،بین آن دوگفت‌وگویی بود؟وجودش کدام میاز از این زن را ارضامی‌کرد؟آیا مرد از جایگاه خدایگانی به زیر می‌آمد و عشقصورت می‌بست؟یا سخاوتمندانه،چتر حمایت‌اش را بر امرتحت تملک خویش می‌گسترد؟در این‌جا چیزی حاکی ازارتباطی دو نفره،حتی در زمان‌هایی دور نیست،در هیچ قابیتصویر این دو در کنار هم نیست،و حتی بستر زن یکنفره است؛شاید هم همیشه بوده است. اما نه؛درعکس بعدی برخاسته،صاحب نگاهی شده که با آن این بار بهما می‌نگرد،تا ابد،ناامید؛و تنها دری که باز است به بیروننیست،به درونخانه است،و در میانه آن تصویر مرد خیره به مامی‌نگرد. اسطوره پرسه فونه،دختر جوانی که به همسری هادس،خدای مرگ درآمدو محکوم شد نیمی از عمر را در جهان مردگان بگذراند،و این نمادی است ازیکی بودن مرگ و ازدواج در فرهنگی که زن در آن به مایملک مرد تبدیل شده،از رابطه با دیگران،و در واقع دیگر مردان،محروم می‌گردد."