خلاصة:
امروزه مسلمانان ارتباط بیشتری با پیروان دیگر مذاهب دارند و اقلیتهای دینی در ایران با مسلمانان مراوده داشته و در کنار هم زندگی میکنند.از طرف دیگر،دانشجویان و مأموران نظام اسلامی به کشورهای مختلف دنیا سفر میکنند.مسألهی نجاست پیروان ادیان آسمانی و دیگر مکاتب و لزوم دوری از آنها مشکلی است که افراد مقید به رعایت دستورات دینی را پیوسته در تنگنا قرار داده است.اما این مشکل در فقه شیعه قابل حل بوده،زیرا یکی از ویژگیهای مهم مکتب تشیع؛استفاده از عنصر اجتهاد در گستره نصوص دینی است.در مسألهی طهارت یا نجاست اهل کتاب که بیشتر مورد بحث فقهای پس از شیخ طوسی قرار گرفته است دو دیدگاه متفاوت وجود دارد.این پژوهش به نقد و بررسی ادلهی قائلین به نجاست ذاتی اهل کتاب پرداخته و نظریهی طهارت ذاتی اهل کتاب را برتری داده و اقوال فقهای بزرگ در دورههای مختلف را به همراه ادله آنها نقل و تجزیه و تحلیل کرده است.
ملخص الجهاز:
"ادله قائلان به نجاست ذاتی اهل کتاب 1-اجماع بسیاری از فقها و اصولیین از متقدمین و متأخرین برای عدم طهارت ذاتی اهل کتاب به اجماع استناد نمودهاند که در زیر برخی از جملههای آنان را میآوریم: سید مرتضی(ره)پس از بیان اینکه قول به نجاست نیمخورده یهودی و نصرانی و تمامی کافران را از ویژگیهای شیعهی امامیه میشمارد مینویسد:افزون بر اجماع فقهای شیعه آنچه بر صحت این مطلب دلالت میکند سخن خداوند متعال است که میفرماید:همانا مشرکان نجس هستند.
اشکال: چگونه ادعا میکنید که اجماعی بر نجاست اهل کتاب وجود ندارد یا اگر اجماعی هست شرایط لازم برای حجیت را ندارد در حالی که آنچه از بررسی تاریخ اسلام به دست میآید این است که مسلمانان قبل از نزول آیهی 82 سورهی توبه،کافران را نجس میدانستهاند و نزول این آیه بر اعتقاد آنان بر نجاست کفار افزوده است به گونهای که بنابرآنچه آوردیم،این مطلب از زمان شیخ طوسی تا زمان حال از شعارهای شیعه بوده و مشهور علمای شیعه نیز بر این هستند.
شیخ طوسی نیز در کتاب خلاف اگرچه دلیل عدم جواز استعمال ظروف مشرکین از اهل ذمه را آیهی 82 سورهی توبه میداند که ظهور در نجاست ذاتی آنان دارد اما در ادامه روایتی را از محمد بن مسلم نقل میکند که از امام باقر(ع)در مورد ظروف اهل ذمه و مجوسیان سؤال کردم،فرمود:در ظرفهایی که آنان شراب مینوشند،غذا نخورید."