تساهل و تسامح - مدارا - در اشعار حافظ - بخش چهارم مقدمة ومراجعة

"{Sاز نامه‌ی سیاه نترسم که روز حشر#با فیض لطف او صد از این نامه طی کنمS}غزل 343،ص 702 پی‌نوشت‌ها (1)-{Sمی خور به بانگ چنگ و مخور غصه گر کسی#گوید تو را که باده مخور،گو:هو الغفورS}غزل 249،ص 914 (2)-غفار صیغه‌ی مبالغه به معنای بسیار بخشنده است: {Sلطف خدا بیشتر از جرم ماست#نکته‌ی سربسته چه گویی؟خموشS}(غزل 279،ص 574) (3)-{Sپیر دردی‌کش ما گرچه ندارد زر و زور#خوش عطا بخش و خطاپوش خدایی داردS}(غزل 119،ص 254) (4)-{Sبیار باده که دوشم سروش عالم غیب#نوید داد که عام است فیض رحمت اوS}(غزل 97،ص 210) (5)-{Sمی ده که گرچه گشتم نامه سیاه عالم#نومید کی توان بود از لطف لا یزالشS}(غزل 453،ص 922) (6)-{Sطمع ز فیض کرامت مبر که خلق کریم#گنه ببخشد و بر عاشقان ببخشایدS}(غزل 226،ص 468) (7)-{Sبهش اگرچه نه جای گناهکاران است#بیار باده که مستظهرم به همت اوS}(غزل 397،ص 810) (8)-در پیشگاه خداوند؛ (9)-«سابقه»از اصطلاحات عرفان است و آن«عبارت است از عنایت ازلی است»(دیوان حافظ،مصحح دکتر خانلری،بعضی لغات و تعبیرات،ص 1190) (10)-از دست داد(هشتن-گذاشتن،رها کردن نقل از فرهنگ فارسیدکتر معین)؛ (11)-در نسخه‌ی مصحح علامه‌ی قزوینی و دکتر غنی بهجای«وبا»،«بلا»آمده است که گویاتر و منطقی‌تر به نظر می‌رسد؛ (12)-همدوش،همتراز."