برگی از متون: داستان اسکندر و فورک الأدب والفن

"پس با خویشتن خلوتی کرد و در اندیشه و تفکر بر خاطر بگشادو از تقدیر بر تدبیری که رود،ناقدی خواست و از توفیق بدانچهسازد و اندازد،موافقتی جست تا خصم را به کدام دست از جایبرگیرد و به کدام بازی از پای درآرد و با وی چگونه مقاومت نماید ومنجمان را فرمود تا روزی اختیار کردند که روی بدان مهم آورد وطالعی گزیدند که سعادت به مساعدت میان بندد و بدان شهر کهرسیده بود،بفرمود تا صانعان چربه دست را بخواندند و مثال داد تااز مس تمثالها ساختند بر مثال اسبان و بر پشت ایشان صورتهاانگیختند بر شکل آدمیان،چنانکه چون ایشان را بجنبانند وبگردانند،چون باد در رفتن آیند و چون آب در شتافتن،و میان بهنفط و گوگرد بیاگندند و در پیش صف بداشتند. یت {Sچنان خون گذر یافت بر روی چرخ#که شد لعل گون از دگر سوی چرخ#زمین چون هوا گشته از خون و گرد#زمین لاله‌گون و هوا لاجورد#ز خون و ز گرد اندر آن رزمگاه#فرو شد برآمد ز ماهی و ماهS}اسکندر آواز داد که ای فورک با چندان دعوی بی‌مغز میانتهی و چندان لاف پر گزاف،لشکر را لقمه و طعمۀ شمشیر کردنو خود راه سلامت گرفتن،کار جوانمرددان نبود."