درس اخلاق اسلامی؛ پاس کردن یا پاس داشتن؟ مقالة

دو رویکرد برای درس اخلاق اسلامی در مراکز دانشگاهی،قابل تعریف و اتخاذ است.فرض مقاله این است که از این دو رویکرد،گزینه اتخاذ شده یا قابل اتخاذ«رویکرد آموزشی پرورش مدار»و معطوف به تربیت و عمل است؛اما در چنین فرضی مساله قابل بررسی این است که این قبیل دروس با مانع یا چالشی به ظاهر ساده اما به واقع جدی روبرو هستند؛چالشی که قادر است بخش های عظیمی از تلاش ها و تکاپوهای متولیان و استادان این عرصه را سترون و بی دنباله نماید.از آن رو که حل این مساله یا مهار نسبی آن،در گرو«درک علمی و عمیق صورت مساله»است،دغدغه کانونی این مقاله به همین مهم معطوف گردیده؛اگرچه در عرصه«یافتن راهکارها»نیز این قلم در پایانه های کار،کوشش و چرخش هایی نموده است.این نوشتار در حد مجال،مدعاهای خود را بر منابع دینی،فلسفی،روان شناختی و بر داده های به دست آمده از تحقیقات پیمایشی(نظرسنجی)نیز مبتنی و متکی کرده است.

Regarding Islamic ethics lesson in universities, two approaches can be defined and introduced. In this paper, it has been agreed that of the two approaches, the one worthy of adopting would be that of “education-based teaching”, namely the one turned toward education and behavior. Given such the case, however, the problem to be studied would be concentrated on an apparently easy but severe obstacle against the lesson; an obstacle of such an effect by which some great parts of administrators and teachers’ efforts would grow fruitless. Solving the problem or controlling it relatively, however, would be possible only when all aspects of it have become deeply perceived. This paper, therefore, has focused on it; though finally it has also turned to work-study. The study has been documented on appropriate sources in the fields of religion, philosophy, psychology and data-based findings of case studies.