ملخص الجهاز:
"بموجب قانون نفت 1957 مسئولیت توسعه و بهرهبرداری از منابعنفتی ایران در خارج از حوزه قرارداد با کنسرسیوم بعهده شرکت ملینفت واگذار گردید و این امر موجب تشویق شرکتهای نفتی خارجی در همکاریو سرمایهگذاری مشترک با شرکت ملی نفت ایران و پایهگذاری قراردادهاینفتی براساس مشارکت گردید و فصل نوینی را در روابط بین کشورهای نفتخیز و شرکتهای نفتی افتتاح نمود-در سالهای 1957-1958 به ابتکارشاهنشاه آریامهر دو قرارداد جدید نفتی منعقد گردید که بهمین مناسبت بنامقراردادهای«شاه ایران»معروف گردیدند-این قراردادها منتج بتشکیلدو شرکت مختلط سیریپ و ایپاک که 50 درصد سهام هریک متعلق به شرکتملی نفت ایران میباشد گردید-تسهیم منافع براساس 50-50 که تا آنموقع متداول بود برای نخستین بار جای خود را باصل 25-75 بنفع ایرانداد و بهمین مناسبت نیز بعنوان نمونه مورد استفاده کشورهای نفتخیز درعقد قراردادهای جدید قرار گرفت.
با توجه به اینکه ایران کشوریست نفتخیز و مهمترین منبع درآمدآنرا در حال حاضر و شاید تا سالهای متمادی دیگر نفت تشکیل داده و اقتصادمملکت شدیدا وابسته به آن بوده و طرحهائیکه بمنظور توسعه و عمرانکشور تهیه و تنظیم میگردد صددرصد براساس درآمدهای حاصل از نفتاستوار میباشد باید برای استفاده شایسته و صحیح از این ماده که تا این اندازهبرای مملکت حیاتی و در اقتصاد کشور نقش اساسی ایفا مینماید قبل از اینکهفرصت از دست برود آنچنان سیاستی را اتخاذ و پایهریزی نمود که در هر زمانبتوان با توجه به امکانات سایر ممالک نفتخیز وضعیت و موقعیت انرژیهایرقیب نفت مانند انرژی اتم و غیره و روند افزایش مصرف فرآوردههایحاصله از نفت در سالهای آینده و شرائط و مقتضیات حاکم بر بازارهای بین-المللی روز از این ثروت خداداد بنفع نسل حاضر و نسلهای آینده کشورحد اکثر استفاده ممکن را بعمل آورد."