ملخص الجهاز:
"مردمان سراسر آسیا چه درسهایی از این ناکامیها میگیرند؟برای برآورد دیدگاه عمومی آسیاییها در مورد سوء کارکرد سیاسی و نگرش آنان به رژیمهای محلی و نیز دموکراسی،گروهی از محققین که نام خود را«سنجش شرق آسیا»{P1P}گذاردهاند،نظرسنجیهایی را در سطح ملی در سال 2002 در پنج دموکراسی جدید(مغولستان،فیلیپین،کره جنوبی، تایوان و تایلند)یک دموکراسی قدیمی«ژاپنی)،یک نیمه دموکراسی (هنگکنگ)و یک سیستم اقتدارگر(چین)انجام دادند.
میزان مطلوبیت دموکراسی از این طریق مورد سنجش قرار میگرفت که از پاسخدهندگان خواسته شده بود در یک مقیاس 10 نمرهای نشان دهند که تا چه اندازه مایلند کشورشان دموکراتیک باشد،در این نظرسنجی عدد 1،آنها به حکومت دیکتاتوری کامل و عدد 10،یک دموکراسی کامل است.
پس از آن از پاسخدهندگان پرسیده شد که آیا آنها به این امر اعتقاد دارند که دموکراسی توانایی حل مشکلات پیش روی کشور را دارد؟در تمام هشت مورد،نسبت مردمی که در مورد قابلیت حل المسائلی دموکراسی دچار تردید بودند،بیش از تعداد پاسخدهندگانی بود که قائل به مطلوبیت یا مناسب بودن دموکراسی بودند که این امر نشان میدهد که بسیاری از شرق آسیاییها به دموکراسی به عنوان یک ایدهآل مینگرند نه به عنوان یک سیستم سیاسی بادوام.
برای ارزیابی میزان مخالفت شهروندان شرق آسیا نسبت به بدیلهای دیکتاتوری، EAB از پاسخدهندگان پرسیده است:آیا آنها هیچیک از چهار گزینه قابل تصور دیکتاتوری را میپسندند:یک حکومت با زمامداری مستبد،حکومت نظامی،حکومت {P(1).
این یافتهها که بهطور مفصل در کتاب«آسیای شرقی دموکراسی را چگونه میبیند»آمده است،نشان میدهد که عملکرد دموکراتیک و سیاستگذارانه تأثیرات مثبتی در بسیاری از کشورها در خصوص اعتقاد شهروندان به اینکه دموکراسی مطلوب و مناسب برای آنان است و دل کندن آنها از اقتدارگرایی دارد."