باد ما را خواهد برد مقدمة ومراجعة

"زمان:یک لحظه باد ما را خواهد برد فروغ فرخزاد در شب کوچک من،افسوس باد با برگ درختان میعادی دارد در شب کوچک من دلهره ویرانی‌ست گوش کن وزش ظلمت را می‌شنوی؟ من غریبانه به این خوشبختی می‌نگرم من به نومیدی خود معتادم گوش کن وزش ظلمت را می‌شنوی؟ در شب اکنون چیزی می‌گذرد و بر این بام که هر لحظه در او بیم فروریختن است ابرها،همچون انبوه عزادارانلحظه باریدن را گویی منتظرند لحظه‌ای و پس از آن هیچ. پسشاید بی‌ربط نباشد که"این خوشبختی"را واسطه‌ای(به تصویر صفحه مراجعه شود)بدانیم میان"من"و"تو"(ی مستتر)،و اعتیاد"من"به"نومیدی"تاکید دوباره‌ای‌ست بر یک"ویرانی"محتوم که نتیجۀ"میعاد باد با برگ درختان"است و"خوشبختی"را پایان می‌دهد. »آیااین همان خوشبختی نیست که"من"و"تو"می‌توانند در همین"لحظه"که پس از آن هیچ نیست،در آن بیم فروریختن بام می‌رود،به هم بپیوندند و"ما"شوند،تا آن باد که میعادش با برگ درختان دلهرهویرانی‌ست،آن‌ها را با خود ببرد؟ و این لحظه-لحظۀ باریدن-که"ابرها همچون انبوهعزاداران"منتظرش هستند،چه می‌تواند باشد جز لحظۀمرگ."