درباره داستان کوتاه �صندلی روبه رو� نوشته سودابه اشرفی: شبی از شب ها، ما مقدمة ومراجعة

"او می‌داند(چون احتمالا مادر است وچون در این داستان در مواقعی مثل فرشتۀ نگهبان مرد عمل می‌کند)باید این حفره‌ایرا که ممکن است ناگهان به فوران اندوهی بینجامد که سال‌ها و اندک‌اندک در وجود مردمتراکم شده پر کند. اماکدام آدم‌ها و پاروها و پژواک کدام صداها؟چیزی در خاطرات زن که در تمام طولداستان از آن پرهیز کرده است؟صداهایی که می‌شنود و تصویرهایی که می‌بیند چون آنآپارتمان را تنهاوتنها خانۀ خود می‌داند و آن شهر و فضای شهری را هم دلخواه و بی‌نظیر؟حس که از گفت‌وگوی امشب با مرد به آن رسیده است و دارد در خود مرور می‌کند؟در هر حال چیزی در این جای داستان به نظر کم می‌آید که به متن لطمه می‌زند. نگرانی مرد در مورد درخت وسط میدان شهر و این که ممکن است خانه(نماد امنیتو البته آرامش در زندگی متصور شهری)را بگیرد؛مشکل تهیۀ شام و خستگی زیاد مردو حس بیزاری که براثر کار مفرط در خطوط عمیق دورچشم‌های او گاهی زن رابه شدت نگران می‌کند؛دلتنگی مرد برای صدای برف پاروکن‌ها در سرزمین مادری‌شانو... جایی که مرد به عادت هرروز این سال‌ها که از سرکار می‌آید و روی اولین صندلیمی‌نشیند و به راوی اشاره می‌کند روبه‌رویش بنشیند و او هم البته چنین می‌کند برایجلوگیری از حس افتادن مرد به انفعالی که زن(هردو زن،راوی و نویسنده)اساسا در پیآن هم نیست و به نظر نمی‌آید آن را دوست داشته باشد،مؤثر و باورپذیر نوشته شده است."