در گذاری از مشهد الأدب والفن

"در گذاریاز مشهد محمود کیانوش گذارۀ یک برای محمد عظیمی آنان اگر از خود برون آیند یک روز،آن روز ما را در تن خود دید خواهند،در سایۀ اندوه این دانستن دیربر شادی دیرین خود خندید خواهند. اما از این در یک صف یکسان و یکسو ایستادندر ما چراغ کینه شاید مرد خواهد: دیگرنه شوق ماندن و صفهای دیگر را شکستنداشت خواهیم،دیگرنه امید رهاییمان به جایی برد خواهد. گذارۀ دو {Sخواهی اگر برهنه و بیدار#آن چهرۀ شکفتۀ معنا را،#پس در میان کرته شبدر#بنشین درنگ سبز تماشا را:#در چشمهای خویش بیاور#پروانۀ سپید بی‌آوارا. S} گذارۀ سه آن زمانی که میان یارانمی‌نشینی به شنودن،گفتن،لیکن از هیچ زبان. گذارۀ هفت آن ساده،آن نجیب،روستایی عاشقآورد سر به سجده ایماندر بارگاه خوشه گندم،از باد کرده جامۀ احراموز آفتاب چشمه تطهیر،بر پای ایستاد نماز امید رادر خلوت رواقگوشه گندم. ای ساده،ای نجیب،روستایی مومنباران و باد،آفتاب و خاک ترا باد،با این همه عبادت گندم،باز آن بهشت پاک ترا باد."