راپرت - مجلة نگین مقالة

"که استاد محترم نوشته حقیر را خیلی جدی گرفتندو اگر حمل بر مطایبه نفرمائید،بقول آن بزرگوار بنده هم«فقط میخواستمچیزی گفته باشم»و آنچه هم گفتم البته حامل قسمتی از حقیقت بود،کهبهر حال درد مسکن واقعیتی است که من و صدها تن چون من گرفتار ومبتلای آن هستیم در قسمت اول بحث یعنی بی‌خانمانی بشر امروز هم جایگفتگو نیست و مقام بحث نیز در چنان حدی است که ابجد خوانی چو مندر چند و چون اظهار لحیه نمیتوانم کرد. چنین قصدی هم در بین نیست که بگویم استادمحترم بر وضع کنونی دنیا صحه میگذارند یا خواسته‌اند که چنین وضعی راتوجیه کنندو اگر هم قصد و غرضی را در نوشتن این سطور تعقیب میکنم جزاین انگیزه‌ای ندارد که«در دل دوست بهر حیله رهی باید کردعلی الخصوص که کسی را محرم‌تر و صدیق‌تر از او برای این درد دلهانمی‌شناسم یعنی: {Sآن راز که با غیر نگفتیم و نهفتیم#با دوست بگوئیم که او محرم راز استS}درد اینستکه حقیقت را بیشتر از افلاطون دوست دارم و حقیقتی همکه هست اینستکه از فلسفه بی‌خانمانی بشر با همه اصالت و عظمتی که در آنهست بیش از همه کسانی سود میتوانند جست که همه مزایای زندگی را درطول روزگاران بخود منخصر کرده‌اند و مزاحم و معارضی جز آن مردمانندارند که در طلب چند وجب خاک خدا ار برای زیستن هستند و با وجود سرگشتگیروحی،پناهگاهی برای این جسم مجسم میجویند."