ملخص الجهاز:
"تلاش واشینگتن برای گنجاندن موضوع حمله به عراق در دستور کار اجلاس پراگ نیز بیش از آن‌که معطوف به مشارکت دادن ناتو در تصمیم‌ها و انجام چنین حمله‌ای باشد متوجه کسب پشتیبانی سیاسی برای این حمله و واگذاری احتمالی وظایف جنبی و پسینی (کمک‌های اطلاعاتی و لجستیکی،رفت‌وروب آثار جنگ،بازسازی و کمک به ایجاد نظم نوین در عراق)به اعضای ناتو آن هم بیشتر در چارچوب توافق‌های دو طرفه است.
شور و شوق غرب و به ویژه امریکا برای گسترش فعلی و آتی ناتو می‌تواند عواملی همچون دسترسی بیشتر به امکانات نظامی در جوار مرزهای روسیه و چین باشد،ضمن آن‌که بازسازی و نوسازی ارتش‌های اعضای جدید و کشیدن آن‌ها به سطح استاندارهای ناتو قراردادهای تسلیحاتی کم و بیش کلانی را برای کنسرن‌ها تسلیحاتی به ارمغان می‌آورد و آموزش کادر این ارتش‌ها در کشورهای اروپایی و امریکایی نیز به سود مصالح امنیتی و استراتژیک این کشورها است.
اما نباید از یاد برد که حوزه ناتو دیگر کمتر با خطرات یک جنگ کلاسیک مواجه خواهد بود و منافع و امنیت آن به ویژه منافع و امنیت امریکا در سطح جنگ‌های فرامرزی ودر محدوده‌هایی خارج از حوزه ناتو تأمین و تضمین می‌شود و طبیعی است که این سازمان به ویژه اکنون که گسترده‌تر هم شده نه به لحاظ نظامی و نه به لحاظ فرماندهی قادر به کمک چندانی در چنین جنگ‌ها و درگیری‌هایی نباشد،ازاین‌رو ایالات متحده بی‌دغدغه گسترش آن را ترغیب می‌کند."
(
, 
, 
)
