خلاصة:
روابط بین فردی عاملی است که بین تمام انسان ها علی رغم فرهنگ و مذهب
متفاوت، دیده میشود. سینما به عنوان یک وسیله ارتباطی، الگوهای ارتباطات بین
فردی را به بهترین شکل و تاثیر گذارتر از سایر وسایل ارتباط جمعی، ارائه میدهد و
سینمای آمریکا در این عرصه پیشتاز بوده است. پژوهش حاضر با استفاده از نظریههای
فردباوری لیبرالی، خشونت نمادین بوردیو و دیالوگ بر مبنای تعریف دیوید بوهم و با
بهره گیری از تکنیک تحلیل محتوا ، روابط بین فردی را در فیلمهای دهه اخیر
سینمای هالیوود بررسی کرده و شاخصهای فردگرایی ، خشونت نمادین و دیالوگ، از
طریق کاوش در روابط بین فردی در این فیلمها مورد تحلیل قرار داده است. جامعه
آماری، فیلمهای محصول آمریکا از سال 2000 تا اواخر سال 2009 میباشد که بر
اساس ژانر طبقهبندی و نمونهگیری شدهاند. ابزار سنجش در این پژوهش، پرسشنامه
است که بر اساس سکانس و فراوانی گویهها در هر سکانس پر شده است. یافتههای
تحقیق ضمن تایید فرضیهها ، میتواند به این معنا باشد که شاخصهای فردگرایی،
خشونت نمادین و دیالوگ در روابط بین فردی، در بین کاراکترهای اصلی فیلمهای
دهه اخیر سینمای هالیوود مشاهده شده است
ملخص الجهاز:
"اما با این وجود نتیجه تحقیق نشان میدهد که هنوز خشونت در روابط بین فردی دیده میشود اما طبق گفته بوردیو این خشونت در جوامع مدرن صورت آشکار خود را از دست داده بلکه به شکل پنهان و نمادین درآمده است به طوریکه افراد این خشونت را احساس نمیکنند و براین باورند که در یک جامعه لیبرال و عاری از خشونت زندگی میکنند به این نکته اشاره میکنیم که پارامترهایی که در فیلمهای دهه اخیر سینمای هالیوود مورد تحلیل و بررسی قراردادهایم،با توجه به نظریههایی که در زمینه فردگرایی لیبرالیسم،خشونت نمادین بوردیو و تعاریفی که از دیالوگ در بین اندیشمندان غربی رواج دارد تهیه شده است و فیلمهای انتخاب شده نیز براساس این پارامترها که در پرسشنامهای آماده و براساس سکانس پر شدهاند،تجزیه و تحلیل کردیم و نتایج بدست آمده نیز براساس خروجیها و یافتههای تحقیق میباشد و قصد ما این نبوده که نتایج حاصل از مشاهده فیلمهای دهه اخیر سینمای هالیوود را با واقعیت موجود در جامعه آمریکا منطبق کنیم بلکه هدف ما بیشتر مقایسه بین آنچه که جامعه آمریکا به آن متهم است و آنچه که در این فیلمها مشاهده کردهایم،میباشد."