تصویرسازی: نام من فرشید شفیعی است - درباره فرشید شفیعی، برنده جایزه دوم - سیب طلایی - براتیسلاوا 2007 - مقدمة ومراجعة

من در انیمیشن به دکوپاژ منحصربه‌خودم رسیدم که تحت تأثیر مستقیم فضای تصویری‌ام است. در فضای موجود، تصویرگری به‌دلایلی در هنر و میان هنرمندان موقعیتی جدی ندارد؛ یکی، حضور هنرمندان غیرجدی است؛ دیگری، حضور غیرجدی هنرمندان جدی است و وضعیت نابه‌سامان کتاب و نشر. وقتی تصویرگری را شروع کردم، فضای تصویرسازی جز در مواردی خاص فاقد ارزش‌های تصویری بود و پر بود از بچه های تپل‌مپل و بامزه و ـ همان‌طور که گفتم ـ کارهایم با نقاشی قیاس می‌شد ـ البته نقاشی آن دوره، نه حالا ـ و من خوشحال بودم و فکر می‌کردم که می‌شود رفتارهای نقاشانه را به تصویرگری اضافه کرد. می‌توان گفت سه ـ چهارسالی است که به‌کلی از فضای تصویرسازی معاصر دنیا عقب هستیم. در یک‌کتاب خوب تصویرگر یک‌کارگردان خوب است. تصویرگری را در هنر می‌توان با بدمینتون در ورزش مقایسه کرد. بدمینتون ورزشی است که می‌توان از سطح سیزده‌به‌در تا المپیک آن را بازی کرد.