دست دل در دامن آل عبا/ ارادت شاه نعمت الله ولی به مقام ولایت علی (ع) مقالة

"ازاین‌روست که می‌ فرماید: مذهب جامع از خدا دارم‌ این هدایت بود مرا ازلی با این حال باز به سیادت ظاهری و باطنی خود می‌بالد و می‌گوید: نعمت اللهم وز آل رسول‌ چاکر خواجه‌ام خفی و جلی در غزل دیگری نیز"مؤمن پاک بودن‌"را به معنای‌ رافضی نبودن به معنای پیش گفته و خصم‌ معتزلی بودن می‌آورد و می‌گوید مذهب جد خویش دارد و بعد از او پیرو علی(ع)است: رافضی نیستم ولی هستم‌ مؤمن پاک و خصم معتزلی‌ مذهب جد خویشتن دارم‌ بعد از او پیرو علی ولی‌12 چنانکه می‌بینیم در هیچ‌یک از این موارد رافضی بودن دال بر شیعه بودن به معنای حقیقی‌ ولوی‌اش نیست و مثلا در غزل بعدی ولایت را روح نبوت خوانده و می‌گوید باید موالیانه طلب‌ ولای علی کرد و از انحراف پرهیز داشت: به حق آل محمد به روح پاک علی‌ که کس نبی نشده تا نگشته است ولی ولی بود به ولایت کسی که تابع اوست‌ موالیانه طلب کن ولی ولای علی‌ به هرچه می‌نگرم نور اوست در نظرم‌ تو میل مذهب ما کن مباش معتزلی‌13 در غزلی دیگر نسبت میان نبوت و ولایت را در دو مظهر محمد(ص)و علی(ع)چنین نشان می‌ دهد: گفتیم خدای هر دو عالم‌ گفتیم محمد و علی هم‌ آن بر همه انبیاست سید وین بر همه اولیا مقدم‌ گفتیم نبوت و ولایت‌ در ظاهر و باطن‌اند همدم‌ بی‌مهر محمد و علی کس‌ یک لحظه ز غم مباد خرم‌ او ساقی حوض کوثر و ما نوشیم زلال او دمادم‌ در عین علی نگاه می‌کن‌ می‌بین تو عین جمله عالم‌14 و در غزلی دیگر کاملا بی‌پرده سخن می‌گوید وارادت وی به اهل بیت(ع)و تولای آن‌ بزرگواران معلوم می‌شود."