دوئل نقد؛ در باره فیلم دوئل مقدمة ومراجعة

"اما مقدمتا می‌خواهم بگوییم دوئل نه تنها درچالش‌های داستانی،افق کوتاهی را به موضوعی در مقیاس جهانییک جنگ تحمیل می‌کند و فیلمی سرمایه‌دارانه را در خدمت ایده‌ایکوچک و قبیله‌ای و نامعقول،همراه با پایانی ناموزون،درمی‌آورد،بلکه نشان کامل عدم توافق عناصر عقل مدرن در فیلمی است که همهتلاشش دست شستن از ارزش‌های متعال زیبایی شناسنامه و در غلتیدنبه مفهوم عرفی سینمای متعارف هالیوودی و آمریکایی است. اولا این سینمای ایران نیست که توان رهبری پروژه عظیم رادارد،بلکه فراهم آوردن شرایط گلخانه‌ای برای دوئل موجد آن است. در فضای قبیله‌ای سینمای ایران،پس چرا دوئل از پرونده‌اش-طلا-این‌قدر بد می‌گوید!درواقع این فیلم بر اجساد یحیی‌هایسینما چیزی نیست جز ناقوس بی‌حرمت شدن و افترا به زینال‌هایسینما و سرفرازی اسکندرهای سینما! اگرچه دوئل یک قصه ساختگی است،اماداستان‌های‌ساختگی که وقایع تاریخی بزرگ را تصویر می‌کنند،آن‌جاکه هوشمندانه عمل می‌کنند چند ویژگی دارند:اولا در هر قصه ساختهشده،نه تنها تازگی رویدادها و شخصیت‌ها برگرفته از جزئیات زندگیشدۀ خاصی است که با خود،روانشناسی معنا و ساختارهای بصری وفضای خاصی را پدید می‌آورند،بلکه عظمت روایت با گوهر تضادهاخود را هماهنگ می‌کند؛مثلا در فیلم‌های مربوط به جنگ جهانیدوم یا در سینمای خشونت،همواره روان‌شناسی فیلم با روان‌شناسیرویدادهای زندگی دارای تقارن است و ابعاد فاجعه داستانی و درونفیلم با ابعاد فاجعه اجتماعی تطبیق دارد. اما در مورد دوئل چه؟اولین مشکل اساسی فیلمنامه آن استکه یک جنگ در مقیاس حمله عراق به ایران را آن‌قدر تقلیل می‌دهد کهبه‌طور سطحی به کشمکش یک موجود ببی‌هویت مثل اسکندر با زینالو دست آخر به یک دعوای قبیله‌ای بدل می‌گردد که تنها برای بخشکوچکی از جامعه ایران قابل ارتباط است و برای همه دیگران فضاییپیش‌پاافتاده است."