ملخص الجهاز:
"اگر در هر سال بالغ بر 20 میلیون جهانگرد از ترکیه دیدن میکنند و به این ترتیب 18 میلیارد دلار درآمد عاید این کشور میشود، اگر لبنان توانسته است از ابتدای سال جاری میلادی تا ماه جولای بیش از 42 درصد گردشگران عرب را به سوی جاذبههای گردشگری خود جلب کند، اگر براساس گزارش سازمان جهانی گردشگری در سال 2004 ورود گردشگران خارجی به خاورمیانه 20 درصد افزایش یافته و این منطقه را در رتبه دوم رشد صنعت گردشگری جهان قرار داده است، چه دلایل، ضعفها و مشکلاتی این صنعت را در ایران با کندی حرکت تواCم کرده و راهکارهای غلبه بر آنها چیست؟ این موضوعی است که گزارش حاضر به آن پرداخته و تلاش دارد تا با نگاهی به برنامههای توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامیایران، صنعت گردشگری را از این منظر مورد توجه قرار دهد که برای رسیدن به سطحی همانند سایر همسایگان و کسب درآمدی هم تراز درآمدهای نفتی با چه معضلات و چالشهایی مواجه است.
جمعبندی و نتیجهگیری مروری بر متن قوانین برنامههای اول تا چهارم توسعه در مورد گردشگری نمایانگر روند تغییرات این موضوع در ذهن برنامهریزان و دستگاههای متولی امر گردشگری است چنانکه پس از گذشت 16 سال از تصویب قانون برنامه اول توسعه که طی آن تقویت گردشگری و جهانگردی به منظور تبادل تجربه و دانش و شناساندن میراث تمدن و فرهنگ اسلامیو ایرانی و کمک به ارتقای سطح تفاهم و وحدت ملی و اسلامی، صورت میگرفت، قانون برنامه چهارم توسعه، ارتقای توان گردشگری آنگونه که در صدر ماده 114 این قانون آمده است تولید ثروت، اشتغالزایی و مبادلات فرهنگی را مدنظر دارد و برای رسیدن به آن علاوه بر شهرهای شناخته شدهای همچون اصفهان، شیراز و مشهد که به دلیل جاذبههای تاریخی، مذهبی و گردشگری مورد علاقه و بازدید هر گردشگری هستند، به ایجاد مراکز تفرجگاهی ایلی و دهکدههای جهانگردی هم توجه نشان داده است تا مشخص شود کسب درآمد و رفع معضل بیکاری از طریق توسعه گردشگری تا چهاندازه از دید مسؤولان اجرایی و برنامهریزان پراهمیت بوده است."