Abstract:
منوچهر آتشی از شاعرانی است که دوران کودکی، طبیعت زنده جنوب و صداقت رفتاری آن دیار هرگز از ذهن و زبان او محو نمیشود. گذشته سرایی شاعر علاوه بر تاریخچه حضور او در دنیا به گذشتههای بسیار دور و باستانی و اسطورهای نیز باز میگردد. واژهها، مکانها، حوادث و اتفاقات، اشخاص، روستا و ... همیار شاعر در پردازش به این گذشته است. درد و حسرت از دست رفتن نیکیها و مردانگیهای آدمی در برابر همه بدیها خمیرمایه این گذشته سرایی است. ازآنجاکه شعرشاعران به نوعی سرگذشت پنهان جامعه است باواکاوی حسرت سروده های آنهامی توان تاریخچه پنهان جامعه هم دوره شاعر را بازشناخت. بازشناسی خصلت های مردم جنوب، مبارزه آنها علیه استعمار، افتخارات وزندگی پرشکوه آنها، جدال سنت و تمدن، تقابل طبیعی زیستی با صنعت و مدرنیته و آرمانهای نهفته در مدینه فاضله از هدف های این بررسی است که در خلال اشعار آتشی نمود یافته است. به ضرورت همین مسآله باواکاوی اشعارآتشی، آنچه که در این راستا و در پیوند با این هدف بوده استخراج شده و نمونه های برجسته آن ارایه شده است.
Manouchehr Atashi is among the poets who turn back to their personal and social past because their utopia cannot be found in their actual local and temporal status. Nostalgia or، in other words، yearning for the past which can be accompanied by rue and pain is the title covering this topic. Manouchehr Atashi is a poet who has never ignored the fresh nature of the South and behavioral integrity of that place in his mind and poems. His past refers not only to the much farther ancient and mythical time but to the history of his presence in the world. The words، places، incidents، people، village and … are the poet’s helpers in considering his past. Rue and pain of missing goodness and bravery against badness is the axiom of this storyline. How to present the rue of the cantos will be considered (introduced) in this article.