Abstract:
هدف: عملکرد متفاوت گروه های مبتلا به اختلالات هیجانی در انجام تکالیف شناختی ادغام شده با مولفه های هیجانی و همچنین تفاوت در مسیر بازنمایی های داده های مختلف کلامی و غیرکلامی، ضرورت بررسی ظرفیت حافظه ی کاری دیداری هیجانی دو گروه بیماران مبتلا به افسردگی و اختلال استرس پس از سانحه را نشان می دهد.
روش: تعداد شرکت کنندگان هر یک از گروه های این مطالعه ی پس رویدادی، 14 نفر (گروه مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه، بدون علایم اختلال استرس پس از سانحه، افسردگی اساسی و کنترل) بودکه به شیوه ی نمونه گیری دردسترس انتخاب شده بودند. آزمودنی ها با استفاده از مصاحبه ی نیمه ساختاریافته برای اختلال استرس پس از سانحه و افسردگی اساسی و آزمون ظرفیت حافظه ی کاری دیداری هیجانی، مقیاس تجدیدنظر شده ی تاثیر رویدادها وپرسش نامه ی افسردگی بک ارزیابی و داده ها با روش های تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی تحلیل شدند.
یافته ها: در مطالعه ی حاضر بین ظرفیت حافظه ی کاری دیداری مبتلایان به اختلال استرس پس از سانحه، بدون اختلال استرس پس از سانحه و کنترل، تفاوت معنادار به دست آمد. تفاوت ظرفیت حافظه ی کاری دیداری گروه های مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه، بدون اختلال استرس پس از سانحه و افسردگی اساسی با استفاده از تصاویر مرتبط با تروما معنادار بود. تفاوت گروه مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه و گروه کنترل در اندازه ی کوشش دو تصویر نیز معنادار شد.
نتیجه گیری: یکی از عوامل موثر بر بروز نشانه های مرتبط با تجربه ی مجدد در مبتلایان به اختلال استرس پس از سانحه، ظرفیت پایین حافظه ی کاری دیداری آنهاست. همچنین ضعف کلی کنترل شناختی دو گروه مبتلایان به اختلال استرس پس از سانحه و افسردگی اساسی می تواند به عنوان عامل پیش-مرضی در هر دو گروه در نظر گرفته شود.
Introduction: Different capacity in performing cognitive tasks with emotional
components amongst normal subjects and those with emotional disorders as well as the
disparity in verbal and visual information processing for the same، warrant the study of
emotional working memory capacity in patients with major depressive- (MDD) and posttraumatic stress disorder (PTSD).
Method: This Ex post-facto research enrolled four groups including individuals with PTSD، MDD، non- PTSD and a control group which each comprising 14 participants. Participants were selected through the convenience sampling method. The four applied assessment tools were the semi-structured diagnostic interviews for PTSD، the Impact of Event Scale–Revised (IES-R) questionnaire، Beck’s Depression Inventory (BD)، and a computer version of the visual-emotional working memory capacity task. One-way analysis of variation (ANOVA) was used upon statistical analysis.
Results: Results revealed significant differences in total visual working memory
capacity between PTSD، non- PTSD، and control group. In addition، the difference
between PTSD and non- PTSD groups and depressed and non- PTSD groups in traumarelated distracters were significant.
Conclusion: It can be concluded that impaired visual working memory capacity can be considered as a risk factor for re-experiencing symptoms in patients with PTSD. In addition، weak cognitive control in patients with PTSD and MDD can be considered as a premorbid factor in this group.