Abstract:
ظهور آل بويه در پهنه سياست ايران تاثيرات فراوان و درازمدتي در تحولات سياسي ـ فكري جهان اسلام داشت هرچند آنان، در تثبيت اقتدار خود، از طرف خلافت عباسي و آل زيار با تهديدهاي فراواني مواجه بودند. از راهبردهاي آل بويه براي مقابله با اين تهديدها اتحاد با خاندان هاي قدرتمند منطقه اي بود. بريديان از خاندان هاي قدرتمند ايراني نژاد و شيعه مذهبي بودند كه اهواز، بصره، و واسط را تحت سيطره خود داشتند. آنان نيز، با هدف تثبيت نفوذ خود، در پي متحداني بودند. بنابراين هدفي مشترك آنان را به اتحاد با آل بويه عليه خلافت عباسي سوق داد. اين گونه، از قِبَل اين اتحاد، آل بويه اطلاعات كافي از اوضاع بغداد به دست آوردند و به مثابه يكي از رقباي جدي وارد منازعه با خلافت عباسي شدند. زوال بريديان اين فرصت را به آل بويه داد تا به تقويت توان نظامي خود بپردازند و به سمت بغداد حركت كنند. در پرتو چنين تجاربي بود كه آنان از يك سو موفق به تسخير بغداد شدند و از سوي ديگر سلطه خود بر مقر خلافت را تداوم دادند.
Machine summary:
او از دولتمردان متمول و شیعه مذهب خلافت عباسـی در فـارس بـود (ابن مسکویه ، ١٣٧٩: ٥/ ٢١٤) و با ارسال نامه هایی به علی او را از اوضاع فارس و نیز تـوان نظامی یاقوت حکمران فارس مطلع کرد؛ با اطلاعات او بود کـه علـی بـن بویـه تصـویری دقیق از توان و موقعیت دشمنان خود پیدا کرد.
اما این توافق مدت مدیدی تداوم نیافت ؛ خلیفه که از توان نظامی ابوعبـدالله بریـدی مطلـع شده بود، هم برای استفاده از او در نبرد با آل بویه و هم با هـدف کنتـرلش ، بـه او پیشـنهاد وزارت داد اما ابوعبدالله بریدی سیاس تر از آن بود که چنـین پیشـنهادی را بپـذیرد چراکـه پذیرش آن یعنی رفتن به مصاف بویهیان .
شکست خلیفه پایانی بر اتحاد این دو فرمانده نظامی بود چراکه از یک سـو خلافـت عباسی همواره در اختلاف افکنی بین این دو می کوشید و از سوی دیگر جاه طلبی های هر دو خاندان ، به خصوص ابوعبدالله بریدی ، تهدیدی جدی برای تـداوم ایـن اتحـاد بـود.
آن دو با هم توافق کردند در عسکرمکرم به هم بپیوندند (ابـن مسـکویه ، ١٣٧٩: ٦/ ٨١) و بـه احمدبن بویه بتازند؛ به خصوص که بریدیان وعدة استفاده از نیروی دریایی خود را نیـز داده بودند (ابن اثیر، ١٣٨٢: ١١/ ٤٩٥٥) اما ابوعبدالله بریدی این بار نیـز خلـف وعـده کرد و توزون بدون کمک بریدیان به احمد بن بویه تاخت .