Abstract:
پیرامون چگونگی سخن گفتن از خداوند و زبان به کارگرفته در متون دینی نظریات مختلفی طرح شده است. نظریه های بی معنایی زبان دین (دیدگاه پوزیتویستم منطقی)، غیرشناختاری بودن زبان دین، زبان نمادین، الهیات سلبی، تمثیل و کارکردگرایی مهم ترین نظریاتی هستند که در این زمینه در غرب طرح شده اند. در این مقاله ضمن نقد این دیدگاه ها، این نتیجه به دست آمده است که در مورد سخن گفتن از خدا، الفاظ اطلاق شده بر خداوند همان معنای الفاظ بشری را دارند (نظریه ی اشتراک معنوی)، ولی در مورد صفاتی که به خداوند به صورت مجازی اطلاق می شوند (نظیر خشم) این صفات به جهات آثارشان به خداوند اطلاق می گردند؛ در مورد صفات خبری نیز نظریه ی تاویل بر مبنای قرائن داخلی و خارجی، مورد قبول است. در مورد متون وحیانی، گرچه در این متون از استعاره و تمثیل استفاده شده است، اما متون وحیانی نظیر قرآن به همان زبان عرفی نازل شده اند.
There are a variety of opinions as to how to speak of God and religious language in revealed scriptures. The chief ideas raised in the west are: theory of logical positivism that holds religious language is nonsense، theory of non-intelligibility of religious language، symbolic language، negative theology، analogy and functionalism. Criticizing these views، the result obtained in this article is that when we speak of God the words applied to God have the same meaning as applied to human، i.e.، they are univocal. However، attributes applied to God metaphorically، like wrath، are applied to God because of their functions. The acceptable opinion about revealed attributes (al-Sefat al-Khabariyah) is metaphor according to internal and external evidences. Finally، revealed scriptures، though use metaphor، have the very common meaning.