آخرین پیام آور روشنی و مهر Journal Article

آخرین پیام آور روشنی و مهر سلام بر تو و بر خاندان بزرگ و کریمت... سلام بر کلماتی که از تو می‌گویند. سلام بر تو آن‌گاه که بر بام جهان ایستادی؛ آن‌گاه که کلام توحیدی‌ات بنای تباهی را ویران کرد، و دل‌ها را به آستان عبودیت آورد. سلام بر تو که خداوند تو را برگزید و برانگیخت؛ آن‌گاه که خدا خواست تا بر آدمیان منت نهد و تاریخشان را به طراوت بهار مبدل سازد. دلم بهانه‌ی سادگی تو را دارد. اشک چشم‌هایم، دریا را می‌خواهد. مرا به سادگی محرابت برسان، به جرعه‌ای از نور برسان. زمین در انتظار نوید باران رحمت بود که ناگهان از مشرق جغرافیای عشق، نوری درخشید؛ نوری که در چشم‌های مضطرب، جوانه‌های امید رویاند و به انتظار تمام ستاره‌ها پایان داد. تو باید می‌آمدی؛ تا صدای وحدانیت از حنجره گرم بلال، در سرزمین خدایان سنگی طنین انداز شود؛ تا شانه‌های غرور مدائن فرو ریزد و دامن همیشه مواج ساوه، لب تشنه بماند. تو باید می‌آمدی؛ تا برای همیشه برود، هر آن‌چه تباهی است! تو باید می‌آمدی؛ تا آتشکده هزارساله پارس خاموش شود و با خاموش شدنش عصر ایمان آغاز گردد. تو باید می‌آمدی؛ تا آخرین پیام آور روشنی و مهر باشی که آسمان‌ها معجزه شق القمرت را هیچ گاه از خاطر نبرند، جبرئیل در رکابت به معراج آفتاب رود و حرا، زمزمه‌های شورانگیز شبانه‌ات را در اوج جهالت و بت پرستی به شهادت آید. درود خدا بر تو آن‌گاه که پیشانی ارادت بر خاک نهادی تا شکوه بندگی را به جای آوری! درود خدا بر تو که آخرین رسول خدایی!