Abstract:
هدف از پژوهش حاضر، شناخت و ارزیابی موانع خصوصیسازی صنعت ورزش فوتبال در ایران با رویکرد منسجم آنالیز چندمعیاره و کپلند براساس نظر خبرگان و آگاهنمودن سیاستگذاران ورزشی از نقاط قوت و ضعف موانع خصوصیسازی در صنعت ورزش فوتبال در ایران بود. این پژوهش از نوع کاربردی بوده و به شیوۀ پیمایشی اجرا گردیده است. تجزیهوتحلیل دادهها نیز در دو سطح توصیفی و استنباطی انجام گرفت. در این پژوهش، در وهلۀ اول موانع خصوصیسازی صنعت ورزش فوتبال در ایران شناسایی شد و در ادامه، با استفاده از مدلهای مختلف تصمیمگیری چندشاخصه رتبهبندی گردید. با توجه به اینکه نتایج حاصل از اجرای مدلهای فوق در مواردی با یکدیگر همخوانی نداشت، برای رسیدن به یک اجماع کلی از رتبهبندی موانع پیش روی خصوصیسازی باشگاههای صنعت ورزش فوتبال در ایران، از تکنیک ادغامی با عنوان روش کپلند استفاده گردید. نتایج رتبهبندی حاصل از تکنیک کپلند نشان میدهد که سه مانع اصلی خصوصیسازی صنعت ورزش فوتبال در ایران بهترتیب عبارت هستند از: عدم برنامهریزی مناسب جهت خصوصیسازی، عدم برخورداری صنعت ورزش فوتبال در ایران از حق پخش تلویزیونی و عدم ایجاد زیرساختهای مناسب جهت خصوصیسازی صنعت ورزش فوتبال در ایران؛ بنابراین، توجه به موانع موجود میتواند برای تحقق امر خصوصیسازی در صنعت ورزش فوتبال ایران بسیار مفید باشد.
Machine summary:
در این پژوهش ، در وهلۀ اول موانع خصوصیسازی صنعت ورزش فوتبال در ایران شناسایی شد و در ادامه ، با استفاده از مدل های مختلف تصمیم گیری چندشاخصه رتبه بندی گردید.
با توجه به این که نتایج حاصل از اجرای مدل های فوق در مواردی با یکدیگر همخوانی نداشت ، برای رسیدن به یک اجماع کلی از رتبه بندی موانع پیش روی خصوصیسازی باشگاه های صنعت ورزش فوتبال در ایران ، از تکنیک ادغامی با عنوان روش کپ لند استفاده گردید.
نتایج رتبه بندی حاصل از تکنیک کپ لند نشان میدهد که سه مانع اصلی خصوصیسازی صنعت ورزش فوتبال در ایران به ترتیب عبارت هستند از: عدم برنامه ریزی مناسب جهت خصوصیسازی، عدم برخورداری صنعت ورزش فوتبال در ایران از حق پخش تلویزیونی و عدم ایجاد زیرساخت های مناسب جهت خصوصیسازی صنعت ورزش فوتبال در ایران ؛ بنابراین ، توجه به موانع موجود میتواند برای تحقق امر خصوصیسازی در صنعت ورزش فوتبال ایران بسیار مفید باشد.
علاوه براین ، پاداش و همکاران (١٣٩٠) در پژوهشی با عنوان "ارزش گذاری عوامل اجتماعی و قانونی مؤثر بر خصوصیسازی باشگاه های ورزشی" نشان دادند که عوامل درصد اهمیت ورزش در برنامه های توسعۀ اقتصادی ـ اجتماعی ورزش کشور، فقدان قوانین لازم و هماهنگ با اجرای فرایند واگذاری، چگونگی اتخاذ روش های مناسب در مراحل مختلف اجرا و وجود قوانین و مقررات دست وپاگیر، به ترتیب دارای بیشترین اولویت میباشند.