Abstract:
فضای سبز به گونه‌ای که در اختیار عموم مردم قرار داشته باشد و در کنار آن تعاملات اجتماعی و فرهنگی شکل بگیرد، از زمان‌های بسیار دور در ایران در قالب تفرج-زیارت در محل امام‌زاده‌ها وجود داشت. دو عنصر آب و گیاه که در اندیشه ایرانیان دارای تقدس و احترام خاصی است با همجواری در کنار بقاع متبرکه امام‌زادگان بر وجه تقدس و احترام آنها افزوده شد. اما در دوران گذار از سنت به مدرنیته، در دوره پهلوی فضاهای سبز عمومی در قالب فرم جدید به صورت پارک شهری و به تبعیت و تقلید از غرب در ایران شکل گرفت. علی‌رغم ایجاد فضاهای سبز در مقیاس گسترده‌تر، بیگانه بودن این فضاها با اندیشه و ذهنیت ایرانیان منجر به گسست ارتباط با این گونه فضاها شد. این مقاله با بررسی و مقایسه ویژگی های مختلف در ارتباط با نمونه‌های فضای سبز عمومی در دوران سنت و مدرنیته سعی بر واکاوی و تحلیل دلایل دور شدن انسان معاصر از فضای سبز علی‌رغم بالا رفتن سرانه آن در فضاهای شهری دارد.
Green accessible public spaces that could induce social and cultural interactions has long existed in the form of the holy shrine of Imamzadehs, pilgrimage-promenade places in Iran. The two elements of water and plants that are considered sacred and respectable in Iranian beliefs were sanctified due to adjacency to the holy shrines of the Imamzadehs. However, the green public space during the transition period from tradition to modernity in Pahlavi era, was designed in form of new urban parks similar to that of western countries. In spite of providing vaster green space, their estrangement with Iranian thoughts and beliefs led to their detachment from people. This paper aims at reviewing and comparing various features of green public space in traditional and modern periods, in order to scrutinize and analyze the reasons for detachment of the contemporary green spaces despite their increased per capita in urban spaces.
(
, 
, 
)
