مرثیه‌ای بر یک شکوه گم شده Transit

رویایم با صدای غرش یک موتور به هم می‌ریزد باز خیابان زشت لاله‌زار است که حالا من در بخشی از آن ایستاده‌ام، اطرافم را نگاه می‌کنم و در حالی که می‌دانم تئاتر پارس باید همین حدود باشد، اما باز پیدایش نمی‌کنم. ، آن‌چه می‌خوانید، بخشی از صحبت‌های طولانی استادمحمد درباره‌ی تئاترهای لاله‌زار است و قسمتی از تحقیقات انجام شده برای ساختن فیلمی درباره‌ی لاله‌زار؛ فیلمی که قرار بود پنج، شش سال پیش ساخته شود اما مثل همه‌ی کارهایی که باید برای لاله‌زار می‌شد و نشد، در خیال ماند. من منتظر بودم که نمایش دیگری را ببینم اما به هر حال شعبده‌باز آمد روی صحنه و تا آمد، انگار تماشاگر فهمید داستان از چه قرار است و شروع کردند به تکه انداختن و تک سوت زدن و ... » واقعیت‌ لاله‌زار این است و آن چه را در زمان شاه می‌خواستند نابود کنند همین بود. بعد از 28 مرداد درست است که عوامل تئاتر مثل خاشع، خیرخواه یا حتی نوشین و رفیع حالتی را کنار گذاشتند و آن‌ها دیگر در عرصه‌ی تئاتر فعال نبودند، اما سیاست هنوز دست از سر تئاتر ما برنداشته بود. و از در اتاق بیرون می‌آید و این جمله‌ی او مشهور است که می‌گوید: دیگر تئاتر جای ما نیست. اما این یک حرکت حساب شده بود تئاترهای لاله‌زار دوباره بازسازی شد. فکرش را بکنید وقتی صاحبی نباشد چه می‌شود همین گروه دانشجوها که دوتا نمایش آن جا اجرا کردند مسئله‌ی اولشان این بود که نمی‌شد حتی روی صندلی‌های پشت صحنه بنشینند .