در حوالی صحنه؛ سالن‌های برنده، کارگردان‌های بازنده، نگاه چند چهره تاتری به اوضاع تاتر و سالن‌های خصوصی Journal Article

سالن‌های برنده، کارگردان‌های بازنده نگاه چند چهره تأتری به اوضاع تأتر و سالن‌های خصوصی نزديک به 15 سال پيش تقريبا از هر اهل تئاتري مي‌پرسيديد مشکل اصلي تئاتر چيست، صحبت از کمبود سالن تئاتر مي‌کرد و تعداد کم اجراها در تهران که البته نتيجه‌ي منطقي کم بودن سالن‌هاي نمايش بود. اما روند اتفاقات شکل ديگري پيدا کرد و چيزي در اين مناسبات حرف اول را زد که اصولا با ذات تئاتر همخواني ندارد: تجارت صاحبان اين تماشاخانه‌هاي خصوصي براي کسب درآمد و پرداخت اجاره‌بهاي ساختمان، شروع به بستن قراردادهاي نه چندان عادلانه با گروه‌ها و چنداجرايي کردن سالنشان کردند و بعد کم‌کم ترجيح دادند به گروه‌هايي اجرا بدهند که دست کم يک چهره‌ي سينمايي تماشاگر جمع‌کن، در نمايش آن ها بازي کنند. با اين حال اما تعداد زيادي نمايش در همين سالن‌هاي خصوصي اجرا مي‌شود که نه کارگردان‌هاي صاحب‌نامي دارند و نه خبري از چهره‌هاي سينمايي در آن‌ها است. » او معتقد است «دوراني که بازيگران سينما تماشاگر را به سالن مي‌آوردند گذشته است و آن دوران را سپري کرده‌ايم: از همان سال نود که تئاترهاي خصوصي راه‌اندازي شد، نگراني درباره‌ي کيفيت کارها وجود داشت و در کنار آن از حضور سلبريتي‌ها در تئاتر گلايه مي‌شد، اما همان زمان هم قابل پيش‌بيني بود که حضور آن‌ها در صحنه‌ي تئاتر تا مدتي براي تماشاگر جذاب است و بعد هم ديديم که ديگر صرف حضور يک بازيگر چهره‌ي، تماشاگر را به سالن نمي‌آورد. او درباره‌ي اين که تعداد زيادي کارگردان که براي اولين بار اسم آن‌ها را مي‌شنويم در اين سالن‌ها کار اجرا مي‌کنند، مي‌گويد: فکر مي‌کنم اتفاق خوبي است که همه مي‌توانند کار کنند.