«اندکی سایه»، داستانی بدون قصه Introduction and review

"داستان با فراموشی انسان شروع می‌شود و اینکه حافظه‌ انسان همه گذشته را به یاد نمی‌آورد،گذشته انسان و خود انسان مانند قطعات پازلی هستند که باید به وسیله نام و نشانها،قطعات این پازل را کنار هم جا داد و شکل گذاشته‌ یک زندگی را تصویر کرد. در این روزگار ماشینی که جوانان کوچه و بازار چوب‌ حراج به زبان فارسی زده‌اند و آن را با مبتذل‌ترین الفاظ، معامله می‌کنند؛«اندکی سایه»با نثری جاندار و توصیفات‌ زیبا و گسترده تصویری،انسان را به گذشته‌های دور،گره‌ می‌زند و این خود نقطه قوت داستان است؛ولی اثرگذار نیست و در جوانان جذبه‌ای ایجاد نمی‌کند. اگر یک نویسنده قصد دارد ادبیات فارسی را زنده نگه‌ دارد،باید با ایجاد کشش و تعلیق در داستان خواننده را جذب گذشته خود کند؛نه با نثر حماسی و انشایی."