Abstract:
هدف تحقیق حاضر، «بررسی تطبیقی آراء و نظریات تئودور نولدکه و آیت الله خویی و آیت الله معرفت پیرامون جمع قرآن کریم» است. لذا، سعی شده که با بررسی ادله و اقوال این سه اندیشمند علومقرآنی آنچه که به حق نزدیکتر است، مشخص گردد. آیتالله خویی، معتقد است که یکی از ادله مهم عدم جمعآوری قرآن در زمان پس از حیات پیامبر(ص)، تناقض محتوایی روایاتی است که گردآوری قرآن را مربوط به زمان خلفا میدانند و آیت الله معرفت معتقد است که جمع قرآن بعد از رحلت پیامبر صورت گرفته، در صورتیکه، نولدکه ادعا میکند جمع نشدن قرآن در زمان پیامبر یک امر روشن و بدیهی است، در صورتی که دست کم باید مشخص میکرد منظورش از جمع نشدن قرآن، در یک مصحف بوده و یا شواهد تاریخی بر این مطلب اقامه مینمود که این امر باعث بطلان نظریه نولدکه پیرامون جمع قرآن میباشد. با توجه به ادلهی ارائه شده اثبات گردید که آراء و نظریات آیت الله معرفت (ره) قابل قبولتر و به صواب نزدیکتر و نظریه ایشان پیرامون جمع قرآن، نظریه برتر است.
The purpose of the present study is "a comparative study of the views and theories of Theodore Noldke and Ayatollah Khoei and Ayatollah Ma'rifat' on the collection of the Quran". Therefore, it has been attempted to determine what is closer to the truth by examining the arguments of these three Quranic scholars. Ayatollah Khoei believes that one of the important reasons for not collecting the Quran in the time of the Prophet's (pbuh) life is the contradiction in the content of the traditions that regard the compilation of the Quran as being about the time of the caliphs and according to Ayatollah Ma'rifat's view, collecting the Quran after death The Prophet knows, as well as, that Noldeke claims that not gathering the Qur'an during the time of the Prophet is a clear matter, if at least he had to indicate that the Qur'an was not collected at a time when he was presenting or providing historical evidence. This invalidates Noldeke's theory of the Qur'an. Based on the presented evidence, it was proved that the views and theories of Ayatollah Ma'rifat' were more acceptable and closer to the truth and their theory of the Qur'an was superior.
Machine summary:
(علي الصغير، ١٤٢٠، بخش نولدکه ) آيت الله معرفت (ره ) -برخلاف ديدگاه آيت الله خويي(ره )- معتقد است که جمع قرآن (در دوران ابوبکر و عثمان ) يک رخداد تاريخي است که مستند آن نصوص تاريخي موجود است و آن را موضوعي عقلاني نميداند که قابل بحث و جدل باشد و ايشان در پاسخ به اشکالاتي که به روايات جمع قرآن وارد شده است ، مينويسد: «اتفاق نظر مورخان و ارباب سير و اخبار امم -که ازجمله محدثان نيز با آن موافقند- آن است که ترتيب سوره هاي قرآن امري است که پس از وفات پيامبر رخ داده و ترتيب کنوني با ترتيب نزول سوره ها -از نظر تاريخي- موافقت ندارد».
برخي انديشمندان شيعه مانند سيد مرتضي، آيت الله بروجردي و آيت الله خويي بر اين عقيده اند که به موجب دلايل و شواهد فراوان ، قرآن کريم در عصر رسالت و زير نظر شخص رسول خدا(ص ) جمع آوري و تدوين شده است و هنگامي که آن حضرت از دنيا رحلت فرمود، علاوه بر مصاحف شماري از صحابه ، يک مصحف کامل در خانه آن حضرت موجود بوده است (سپهري، ١٣٨٤، ج ١٠: ٣٧-٧).
» (خويي، ١٣٨٤، ٢٠١) روايت پنجم : هشام بن عروه از پدرش چنين آورده است : «چون قارياني که در جنگ يمامه شرکت داشتند، کشته شدند؛ ابوبکر به عمر بن خطاب و زيد بن ثابت دستور داد که در کنار مسجد بنشينند و هر کس سخني به عنوان قرآن ارائه داد، آن را نپذيرند مگر اين که دو نفر مورد اطمينان به قرآن بودن آن شهادت دهند، در اين صورت آن را ثبت کنند زيرا عده زيادي از اصحاب رسول خدا و حافظان قرآن ، در جنگ يمامه کشته شده اند و اکنون براي جمع آوري و مدون کردن قرآن ضرورت احساس ميشود» (متقي هندي، ١٤٠٩، ١٣٦).