Abstract:
پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش آموزش هوی هیجانی بر امید و شادی در بین دانش آموزان مقطع متوسطه صورت گرفت. پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه دانش آموزان مقطع دوم دوره متوسطه شهر تهران در سال 1399 بودند که با روش نمونهگیری خوشهای مرحلهای در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) تقسیم شدند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 90 دقیقهای آموزش هوش هیجانی را دیدند و گروه کنترل هیچ گونه آموزشی دریافت نکردند. روش جمع آوری داده ها بر اساس دو پرسشنامه امید (اشنایدر و همکاران، 1991) و شادکامی آکسفورد (آرجیل و لو، 1989) انجام گرفت. پایایی پرسشنامهها با استفاده از روش آلفای کرونباخ محاسبه شد که مقدار آن برای هر دو پرسشنامه بالای 0. 7 بهدست آمد. همینطور از روایی محتوا بهمنظور آزمون روایی پرسشنامه استفاده شد، که برای این منظور پرسشنامه ها به تایید متخصصین مربوطه رسید. تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامهها از طریق نرمافزار SPSS در دو بخش توصیفی و استنباطی (تحلیل کوواریانس) انجام پذیرفت. نتایج تحلیل دادهها نشان داد که آموزش هوش هیجانی تاثیر معناداری بر امید دانشآموزان دارد. همچنین نتایج نشان داد که آموزش هوش هیجانی میزان شادی دانش آموزان را افزایش داده است. بر اساس این نتایج میتوان گفت که از آموزش مهارتهای هوش هیجانی میتوان به عنوان برنامه مداخلهای جهت ارتقاء امید و شادی دانش آموزان استفاده کرد.
The aim of this study was to investigate the effectiveness of emotional training on hope and happiness among high school students. The present study is a quasi-experimental study with a pretest-posttest design with a control group. The statistical population of the present study was all high school students in Tehran in 1399 who were divided into experimental (n = 15) and control (n = 15) groups by stepwise cluster sampling. The experimental group received 8 sessions of 90 minutes of emotional intelligence training and the control group did not receive any training. Data collection method was based on two questionnaires of hope (Schneider et al., 1991) and Oxford Happiness (Argyle and Lou, 1989). The reliability of the questionnaires was calculated using Cronbachchr('39')s alpha method, the value of which was higher than 0.7 for both questionnaires. Content validity was also used to test the validity of the questionnaire, for which the questionnaires were approved by relevant experts. The analysis of information obtained from the implementation of questionnaires through SPSS software was performed in two descriptive and inferential sections (analysis of covariance). The results of data analysis showed that emotional intelligence training has a significant effect on studentschr('39') hope. The results also showed that emotional intelligence training increased studentschr('39') happiness. Based on these results, it can be said that emotional intelligence skills training can be used as an intervention program to promote studentschr('39') hope and happiness.
Machine summary:
بر اساس اين نتايج مي توان گفت که از آموزش مهارت هاي هوش هيجاني مي توان به عنوان برنامه مداخله اي جهت ارتقاء اميد و شادي دانش آموزان استفاده کرد.
شادکامي ١٢ يکي از شاخص هاي 1 - Duncan & Hellman 2- Blancho 3 - Dixson & Scalcucci 4 - Muyan-Yılık & Demir 5 - Stadler, Aust, Becker, Niepel & Greiff 6 - Krok 7 - Happiness 8 - Psychological well-being 9 - Kaminitz 10 - Zeidner 11 - Adler, Dolan & Kavetsos 12 - happiness 12 مهم بهداشت رواني در جامعه است .
در اين پژوهش با توجه به وسعت و پراکندگي جامعه آماري از روش نمونه گيري 1 - Luhmann, Necka, Schönbrodt & Hawkley, 2 - Reynaud, Guedj, Souville, Trousselard, Zendjidjian, Khoury-Malhame 3 - Armstrong, Galligan & Critchley 4 - Liu, Wang & Lü, 5 - Min, Yu, Lee & Chae 13 خوشه اي چندمرحله اي استفاده شده است .
روش اجراي آزمايش به اين صورت بود که پس از شکل گيري گروه ها، ابتدا يک پيش آزمون به عمل آمد و پرسشنامه هاي هوش هيجاني، اميد و شادکامي را دانش آموزان گروه هاي آزمايش و کنترل تکميل کردند.
نتايج نشان داد که آموزش هوش هيجاني باعث افزايش اميد در دانش آموزان مقطع متوسطه شده است .
همچنين نتايج پژوهش نشان داد که آموزش هوش هيجاني باعث افزايش ميزان شادکامي در دانش آموزان مقطع متوسطه شده است .