Abstract:
تشویق و تنبیه دو روش تربیتی و از اجزا جدانشدنی فرایند تعلیم و تربیت بوده و استفاده از آن هم در تعلیم و تربیت رسمی و مدرسه و هم در تعلیم و تربیت غیر رسمی و خانواده رایج بوده است. تشویق و تنبیه در ابعاد مختلف زندگی انسان به ویژه آموزش نقش پر رنگی دارد که در بعد دینی، اسلام و قرآن هم مورد توجه قرار گرفته است. هدف این مطالعه بررسی چگونگی نقش تشویق و تنبیه در تعلیم و تربیت است و کدام یک اولویت بیشتری دارد. دادهها با روش کتابخانهای و سندکاوی گردآوری شده است و یافتهها نشان میدهد که تنبیه، اغلب اوقات نه تنها تاثیری در جنبهی تربیتی ندارد بلکه آثار مخربی هم در پی دارد. تشویق کردن به مراتب تاثیر تربیتی بیشتر و بهتری دارد و مقدم بر تنبیه است و تشویق مناسب و سنجیده باعث عمق بخشیدن به یادگیری شده و چون جنبهی بازدارندگی دارد، از انجام کارهای ناپسند در نوجوانان میکاهد.
Machine summary:
2- بیان مساله دانش آموزان تحت تاثیر تعهد اخلاقی و عملکرد معلمان قرار دارند، چنانچه یک معلم محبوب، سرمشقی برای دانش آموزان گردد، آنها سعی میکنند از رفتار، پوشش، آداب معاشرت و حتی سبک گفتار و محاورهی او پیروی کنند پس هر عملی که معلم در کلاس انجام می دهد بازتاب و انعکاسی چه مثبت و چه منفی در جامعه از خود نشان خواهد داد پس سزاوار است که معلم حساب شده و سنجیده در راستای تعلیم و تربیت گام بردارد و در نحوهی به کار رفت تشویق و تنبیه که یکی از ابزارهای تربیتی به شمار میآید، در طی فرایند تدریس و تربیت خود، نگاهی ژرف و جامع داشته باشد و در مورد آثار و پیامدهای آن تامل نماید.
این پایان نامه چنین نتیجه گرفته است که تشویق اگر به درستی و برای حفظ شرائط و موقعیتهای ویژه از آن استفاده شود، تأثیر مثبت در اصلاح کودکان و نوجوانان و جوانان خواهد داشت و همچنین تأدیب و تنبیه به عنوان یک روش تربیتی بعد از اعمال تمامی روشهای تربیتی قابل قبول است.
انسان را موجودی تشویق طلب و تنبیه گریز دانسته و گفته است که استفاده از روش های نامطلوب برای دستیابی به رفتارهای مطلوب و پسندیده امکان ندارد و استفاده از تنبیه بدنی، رفتاری، کلامی برای اصلاح رفتار کودک و نوجوان کمکی نمی کند در حالیکه توجه و تقویت رفتارهای مثبت باعث تداوم و ثبات آنها می شود.