Abstract:
حفظ آبروی انسان از امور بسیار با اهمیت در دین مقدس اسلام بوده و دربارۀ حفظ آبرو،آیات قرآن و احادیث مختلفی از معصومین (علیهم السلام) وارد شده است که بر اهمیت و جایگاه ویژه این امر اشاره دارد. حکم اولی و ابتدایی در شرع مقدس اسلام عبارت است از اینکه هیچ کس حق ندارد آبروی انسانی خود یا شخص دیگری را بریزد و به آن خدشه ای وارد نماید و صیانت از آبروی انسانی وظیفه هر فرد است. یکی از اموری که باعث از بین رفتن آبرو می شود، اعتراف یک انسان به گناهان خویش می باشد که بنابر حکم اولی در باب صیانت از حیثیت انسانی، هیچ کس حق آبروریزی از خویش را با اعتراف به گناهان خود ندارد مگر در مواردی که شرع مقدس به خاطر مصالح بالاتری اجازهی این کار را داده باشد. در این مقاله به بررسی و تحقیق پیرامون مصادیق مختلف اعتراف به گناه در گروه های نوپدید اجتماعی مانند مراکز روانشناسی و روانکاوی و اعتراف در نزد بازجویان و ضابطین قضائی خواهیم پرداخت و از نظر مبانی فقهی مورد بحث و مطالعه قرار خواهیم داد.
Machine summary:
مبانی فقهی اعتراف به گناه در گروه های نوپدید اجتماعی و آثار و پیامدهای آن (تاریخ دریافت 15/01/1400، تاریخ تصویب 18/04/1400) مرتضی چیتسازیان استادیار دانشگاه شهید مطهری(ره) سید امید موسوی کارشناسی ارشد دانشگاه شهید مطهری(ره) چکیده حفظ آبروی انسان از امور بسیار با اهمیت در دین مقدس اسلام بوده و دربارۀ حفظ آبرو،آیات قرآن و احادیث مختلفی از معصومین (علیهم السلام) وارد شده است که بر اهمیت و جایگاه ویژه این امر اشاره دارد.
بند سوم: اعتراف به گناه در برابر مردم بنابر اصل اساسی کرامت انسانی که به آن اشاره شد و با توجه به اهمیت ویژهای که خداوند به آبروی انسانها و حفظ و صیانت از آن میدهد که در ایات و روایات متعددی مشاهده کردیم، مشخص است که آبروریزی و از بین بردن حرمت انسانی مورد نهی و غضب خداوند قرار دارد و در این مسئله فرقی نمیکند که انسان آبروی دیگران را ببرد و یا با اعتراف به گناهان خود، آبروی خودش را از بین ببرد و در هر دو صورت این عمل در برابر انسان دیگر جایز نمیباشد زیرا نه تنها این کار در حالت عادی، نفعی برای انسان ندارد، بلکه باعث میشود جایگاه و حیثیت انسانی او در بین سایر افراد و گروههای مختلف اجتماع مورد خدشه و آسیب جدی قرار گیرد که به دنبال این آسیب، حقارت و خواری شخصیت برای آن فرد بوجود خواهد آمد.