Abstract:
زمستان سرد و سخت با «آنهمه ناز و تنعم كه خزان ميفرمود، عاقبت در قدم باد بهار آخر شد» و زمين سرد و بيجان، زندگي و جواني را دوباره آغاز كرد. از خجستگي اين دوره، تقارن دو بهار يعني «بهار طبيعت» كه بهار اَبدان است با «بهار جانها» و دلهاي خسته و بيجان، يعني شعبان و رمضان ميباشد؛ فصلي كه بشر خسته‌دل و افسرده‌جان، رو به جواني و تجديد حيات مي‌آورد و جامة كهنة ماده‌پرستي را از تن درمي‌آورد و روح خفتة خود را از خواب زمستاني زندگي عادي و حيواني بيدار ميكند و نويد روزگاري نو را ميدهد و آغوش دل را براي معنويت و ياد جانبخش خداوندگار رحيم و رحمان ميگشايد.
در اين دو بهار (بهار جان و بهار تن)، بر هر انسان باخرد و هوشمند است كه تا فرصتي هست لحاف غفلت را از سر خود بدور بيفكند و از زندگي روزمرة حيواني به عرصة انساني و ملكوتي روي بياورد و با عبادت در شعبان و روزه و ترك شكمبار‌گي و شهوت حيواني در رمضان، روح خود را صيقل دهد و زنگار از آينة دل بتراشد و تولدي ديگر را آغاز كند و انسان شود.
ماه شعبان منه از دست قدح كاين خورشيد از نظر تا شب عيد رمضان خواهد شد
يكي از حقايق جامعه‌شنا‌ختي و فلسفي، جدايي و استقلال هويت هر جامعه از افراد آن است، يعني جامعه نيز مانند هر فرد انسان براي خود احكام و قواعدي دارد و در باطن آن روحي نهفته است كه فرهنگ و اعتقاد او را حفاظت ميكند، فرهنگي حكومت دارد كه كردار و رفتار اجتماعي هر جامعه را نشان ميدهد و آن جامعه را به جامعة سالم يا فاسد و بيمار، جامعه جوان و پويا يا افسرده و ناتوان، و جامعة با ارزش و بي‌ارزش، تقسيم ميكند.
جوامع انساني نيز مانند افراد بشر، در كشاكش فشارها و آسيبهاي خواسته يا ناخواستة خود و بسبب دوري از معنويت و ترك صراط مستقيم قواعد آفرينش جهان، دچار بيماري و افسردگي ميشوند، يا بالعكس، در صورت پيروزي بر آسيبها و دشمنان و رويكردن به كمالات معنوي، رشد و تعالي مي‌يابند و با بهره‌گيري از بهار دلها و جانها، روح جواني يافته و شكوفا ميگردند.
بهار انقلاب اسلامي در ايران مثالي براي اين واقعيت است. ملت ايران با انقلاب اسلامي خود و روي‌نمودن به معنويت، از بركت روح تازه‌يي كه «نَفَس رحماني» و الهي يافت توانست پيري و افسردگي تاريخي خود را به كناري بگذارد و شادابي و جواني را از سر بگيرد و استعدادهاي پنهان و خدادادي خود را در همة زمينه‌هاي پيشرفت نشان دهد؛ اگرچه فتنة دشمنان تاريخي و در كنار آنها، حاكمان بي‌تدبير يا خود فروختة داخلي، تحمل اين رشد و شكوفايي را ننموده و سعي بر آن دارند تا اين جامعة پويا را بسوي خزان و افسردگي بكشانند.
بايد توجه داشت كه همانگونه كه هر فرد انسان، بنابر وظيفة الهي خود، مسئول رشد و تربيت خود و مكلف به بيدارنگه‌‌داشتن دل و روح خفته درون خود ميباشد، مديران رسمي جامعه نيز مسئول مراقبت و تربيت و بيدارسازي روح افسرده يا خفته هر جامعه و ملت هستند، وگرنه حيات سياسي و استقلال و نيز فرهنگ متعالي آن جامعه و ملت، رو به خطر خواهد رفت و طعمة دشمنان و گرگان در كمين نشسته خواهد شد.
زمستان سرد و سخت با «انهمه ناز و تنعم که خزان میفرمود، عاقبت در قدم باد بهار اخر شد» و زمین سرد و بیجان، زندگی و جوانی را دوباره اغاز کرد. از خجستگی این دوره، تقارن دو بهار یعنی «بهار طبیعت» که بهار ابدان است با «بهار جانها» و دلهای خسته و بیجان، یعنی شعبان و رمضان میباشد؛ فصلی که بشر خسته‌دل و افسرده‌جان، رو به جوانی و تجدید حیات می‌اورد و جامه کهنه ماده‌پرستی را از تن درمی‌اورد و روح خفته خود را از خواب زمستانی زندگی عادی و حیوانی بیدار میکند و نوید روزگاری نو را میدهد و اغوش دل را برای معنویت و یاد جانبخش خداوندگار رحیم و رحمان میگشاید.
در این دو بهار (بهار جان و بهار تن)، بر هر انسان باخرد و هوشمند است که تا فرصتی هست لحاف غفلت را از سر خود بدور بیفکند و از زندگی روزمره حیوانی به عرصه انسانی و ملکوتی روی بیاورد و با عبادت در شعبان و روزه و ترک شکمبار‌گی و شهوت حیوانی در رمضان، روح خود را صیقل دهد و زنگار از اینه دل بتراشد و تولدی دیگر را اغاز کند و انسان شود.
ماه شعبان منه از دست قدح کاین خورشید از نظر تا شب عید رمضان خواهد شد
یکی از حقایق جامعه‌شنا‌ختی و فلسفی، جدایی و استقلال هویت هر جامعه از افراد ان است، یعنی جامعه نیز مانند هر فرد انسان برای خود احکام و قواعدی دارد و در باطن ان روحی نهفته است که فرهنگ و اعتقاد او را حفاظت میکند، فرهنگی حکومت دارد که کردار و رفتار اجتماعی هر جامعه را نشان میدهد و ان جامعه را به جامعه سالم یا فاسد و بیمار، جامعه جوان و پویا یا افسرده و ناتوان، و جامعه با ارزش و بی‌ارزش، تقسیم میکند.
جوامع انسانی نیز مانند افراد بشر، در کشاکش فشارها و اسیبهای خواسته یا ناخواسته خود و بسبب دوری از معنویت و ترک صراط مستقیم قواعد افرینش جهان، دچار بیماری و افسردگی میشوند، یا بالعکس، در صورت پیروزی بر اسیبها و دشمنان و رویکردن به کمالات معنوی، رشد و تعالی می‌یابند و با بهره‌گیری از بهار دلها و جانها، روح جوانی یافته و شکوفا میگردند.
بهار انقلاب اسلامی در ایران مثالی برای این واقعیت است. ملت ایران با انقلاب اسلامی خود و روی‌نمودن به معنویت، از برکت روح تازه‌یی که «نفس رحمانی» و الهی یافت توانست پیری و افسردگی تاریخی خود را به کناری بگذارد و شادابی و جوانی را از سر بگیرد و استعدادهای پنهان و خدادادی خود را در همه زمینه‌های پیشرفت نشان دهد؛ اگرچه فتنه دشمنان تاریخی و در کنار انها، حاکمان بی‌تدبیر یا خود فروخته داخلی، تحمل این رشد و شکوفایی را ننموده و سعی بر ان دارند تا این جامعه پویا را بسوی خزان و افسردگی بکشانند.
باید توجه داشت که همانگونه که هر فرد انسان، بنابر وظیفه الهی خود، مسيول رشد و تربیت خود و مکلف به بیدارنگه‌‌داشتن دل و روح خفته درون خود میباشد، مدیران رسمی جامعه نیز مسيول مراقبت و تربیت و بیدارسازی روح افسرده یا خفته هر جامعه و ملت هستند، وگرنه حیات سیاسی و استقلال و نیز فرهنگ متعالی ان جامعه و ملت، رو به خطر خواهد رفت و طعمه دشمنان و گرگان در کمین نشسته خواهد شد.
(
, 
, 
)
