تعقل فدای احساس (نگاهی به نمایش «دو متر در دو متر جنگ») Introduction and review

"این اقدام،نتیجه‌اش ضایع کردن و از بین بردن اندیشه و ایده اصلی نمایش است‌ و بدین واسطه،تأثیر تعقلی و عقلانی که می‌توانست در پایان،مخاطب را از هر سو محاصره کند و پس از اتمام نمایش نیز او را به تفکر وا می‌دارد با این پایان شتابزده و غیر مرتبط با جهان و منطق نمایش،خنثی می‌شود و تماشاگر صرفا با احساس رضایت‌ از اینکه سیری از خنده تا گریه و در نهایت خنده را طی کرده است،سالن را ترک می‌کند و عملا دیگر به نمایش باز نمی‌گردد!زیرا در وهله نخست و در طول نمایش،هیچگاه‌ هویت آدمهای نمایش مطرح نیست؛بنابراین چگونه می‌توان انتظار اشت که جلب‌ ترحم تماشاگر نسبت به تپیهایی که صرفا به‌عنوان وسیله‌ای برای انتقال یک اندیشه یا مضمون به کار گرفته شده‌اند در آن یافت و ساختار نمایش،منطقی و موجه جلوه کند؟ این قرارداد از آغاز،بیننده را با خود همراه می‌کند و درست‌ در لحظه پایان درهم می‌شکند و نمایش در چرخشی‌ ناگهانی،نگاهش را معطوف به همان قوه احساس‌ مخاطب می‌کند که تا پیش از این قرارداد بود خاموش و منفعل بماند."