Abstract:
پژوهش حاضر در پی دستیابی به ویژگیهایی در فضاهای جمعی است که مطابق با نیازها و رفتار قلمروی زنان بوده تا از این طریق فضا برای آنان حضورپذیرتر شود. پس از انجام مطالعات کتابخانهای و شکلگیری ادبیات تحقیق. از مطالعات میدانی و روشهای کیفی همچون مشاهده مشارکتی. مصاحبه عمیق و روش زمینهای جهت رسیدن به اهداف تحقیق استفاده شده است. تحلیل کیفی یافتهها نیز در روش زمینهای به صورت کدگذاری انجام گرفته است. بر این اساس مفهومی با عنوان «قلمروهای شبه خصوصی» تعریف گردیدهاست که از ویژگیهای آن میتوان به محدودیت نسبی رویت پذیری» خلوت نسبی و دنج بودن نسبی آشاره نمود. قلمرو شبه خصوصی, قلمروی نیمه عمومی نیمه خصوصی است که ضمن قرارگیری در یک عرصه عمومی؛ با داشتن بخشی از ویژگیهای فلمروهای خصوصی و شباهت به آنان از عمومیت کمتری برخوردار است. برای اثبات مفهوم تبیین شده در این مقالهء بررسی نظرات و رفتارهای طیف مختلف زنان در رابطه با شاخصهای فضایی مور بر حضورپذیری آنها در فضاهای جمعی انجام شدهاست و به منظور پایایی نظریه: مباحث در دو فضای جمعی واقع در میدان شهرداری رشت و محوطه دور استخر لاهیجان مورد آزمون قرار گرفته است. نتایج. ضمن تایید ویژگیهای برشمرده شده. تاکید دارد که وجود این قلمروها ضمن تناسبی که با رفتار قلمروی زنان دارند, بر ارتقای حضورپذیری آنان در فضاهای جمعی غیر رسمی موّئرند.