هجوم بازیگران به قاب صحنه (نگاهی به نمایش قمر در عقرب) Introduction and review

"اثر«ماکس فریش» حسن پارسایی (به تصویر صفحه مراجعه شود) آیا ممکن است انسان آن‌قدر در خودش گم‌ شود که واکنش‌های رفتاری،گفتاری و حتی‌ نوع ذهنیتش،نهایتا،به نقض موجودیت خود او بینجامد؟اگر چنین فاجعه‌ای روی دهد،آیا عوامل اصلی آن به نداشتن امنیت و هراس غالب‌ و حاکمی که انسان و هستی را ندیده می‌گیرد، ارتباط پیدا نمی‌کند؟ در گردابه چنین موقعیت‌هایی که به غیبت آزادی‌ می‌انجامد،«مرگ و مرگ‌باوری»بن‌مایه بی‌مناقض‌ حیطه زندگی می‌شود و کوری دوسویه‌ای چشم‌ ذهن حاکم و محکوم را فرامی‌گیرد؛نمایشنامه‌ «بیدرمن و آتش‌افروزان»1با چنین دغدغه‌هایی‌ شکل گرفته است. «ماکس فریش»متناسب با محتوای نمایشنامه‌اش‌ به آتش و آتش‌افروزان مربوط می‌شود،اثرش را در تاریکی و با روشن کردن کبریت و متعاقبا،یک‌ سیگار(صفحه 01)شروع می‌کند تا از همان آغاز، ذهن مخاطب را برای موضوع،و روبه‌رو شدن با حوادثی که در این رابطه سنخیت پیدا می‌کند، آماده سازد."