معلمی که هیچ وقت درس نمی داد Literature and art

"این آن چیزی بود که به والدین گفته‌ می‌شد،اما واقعیت این بود که وقتی کوچک‌ترها ته کلاس به بازی مشغول می‌شدند،بعضی دیگر روی میز اسم خود را حک می‌کردند و عده‌ای‌ هم مجله یا کتابی را که همراه آورده بودند،می‌خواندند. آقا معلم در شنیدن سؤالات بچه‌ها اشتیاق زیادی از خود نشان می‌دهد و بی‌آن‌که نگران فوت وقت باشد و یا به خاطر عقب افتادن از جدول‌ درسی به خود واهمه‌ای راه دهد،به سؤالات آن‌ها پاسخ می‌داد. آقا معلم دربارهء تاریخ کلاس درس و سرگذشت مدرسه با بچه‌ها صحبت می‌کرد. اشتباهات بچه‌ها را تصحیح می‌کرد، برخی قواعد دستوری را توضیح می‌داد و گاه‌وبیگاه،کنار نامه‌های آن‌ها چیزی می‌نوشت و مطلبی اضافه می‌کرد. آموخته بودند که در نگاه آقا معلم وقتی از پنجرهء کلاس به بیرون خیره‌ می‌شد،چیزهای جدیدی جست‌وجو کنند. وقتی زنگ می‌خورد،بچه‌ها راهی خانه‌هایشان می‌شدند و آقا معلم عادت داشت بایستد و رفتن آن‌ها را تماشا کند. وقتی همه‌ بچه‌ها می‌رفتند،تصویر آن‌ها در نگاه آقا معلم کامل می‌شد."