یونس - Journal ادبیات داستانی Literature and art

"و آنجا،آن بالا پیکر چند شهید گمنام را دفن می‌کنند. علیرضای نوزده بیست ساله‌ات کمی جلوتر به همراه سایر مشایعت کنندگان از دامنه کوه بالا می‌رود. اما می‌مانم تا شانه‌شانۀ مادرم که عصازنان از پله‌های سیمانی بالا می‌رود حرکت کنم و اگر نبودند این پله‌ها که از آن پایین تا بالای کوهپایه ادامه دارند مادرم نمی‌توانست همراهم باشد. مادر رو می‌کند به دو قاب عکسی که سالهاست روی طاقچه جا خوش کرده و خطاب به یکی از آنها می‌گوید:«مرتضی،جانم به قربانت کی می‌آیی؟» -دیگه چیزی نمونده،صبر داشته باش. زمین می‌لرزد،تانکهای عراقی بزرگ و بزرگ‌تر می‌شوند، دیگر تیری به طرفمان شلیک نمی‌شود. رنگی به چهره نداری،آن پایین سربازان در چند ردیف منظم و در حمایت تانکهایشان پیش می‌آیند،این بالا قبرها از پیش آماده‌اند. دستت را هنوز رها نکرده‌ام که چند سرباز بالای پیکر جواد می‌ایستند. این بالا پرچم سه رنگ به اهتزاز درآمده،آن پایین تیری به سرم شلیک می‌شود،مادر سر می‌رسد و بر سکوی سیمانی می‌نشیند."