Abstract:
بسیاری گفتهاند روزنامهنگاری بعد از پانزدهم سپتامبر نوعی''روزنامهنگاری جدید‘‘است.اگر روزنامهنگاری قدیم را براساس واقعبینی و بیطرفی و همچنین سطحی بودن اخبار آن تعریف کنیم روزنامهنگاری جدید علاوه بر آنکه به حوادث خبری جهانی توجه میکنند،این حوادث را با نگاه ارزشگذارانه چاپ میکنند. رسانهها در این حوزه تبدیل به منطقه تماس میان جامعه و خطر شدهاند،خطری که تأثیرگذار بر هویت فردی و جمعی است.این روزنامهنگاری دربرگیرنده روح وطنپرستی است که از قرار معلوم،اصول معمول روزنامهنگاری را در تنگنا قرار میدهد. روزنامهنگاری برمبنای اصل وطنپرستانه به نوعی درصدد یافتن و بازآفرینی خود در متن جامعه است و بیشتر تعایل دارد تا دوست داشته شود تا اینکه مورد باور مردم قرار گیرد.درباره اینکه عوامل ایجاد روزنامهنگاری وطنپرستانه چیست،نظرات گوناگونی ارائه شده است.اما ضعف این نوع روزنامهنگاری در پوششهای خبری مربوط به سیاهزخم آشکار شد. چارلز تیلور پیشنهاد میکند روزنامهنگاری وطنپرستانه به چند سؤال مهم پاسخ گوید.
Machine summary:
"اما با توجه به تأثیر وطنپرستی آمریکایی بر پوششهای خبری جنگ افغانستان نکتهء قابل توجه این بود که خبرنگاران و کارشناسان میتوانستند عنوان کنند که افراد تروریست دارای نگرش نفرتانگیزی نسبت به حقوق اساسی مطبوعات هستند.
آیا انواع دیگری از وطنپرستی محتمل بود؟آیا ممکن بود وطنپرستی آمریکایی به معنای همبستگی، همدلی و حسن توجه به دیگران به دور از احساسات شعارگونه مقدور باشد؟آیا وطنپرستی آمریکایی را چون اختلاف عقیده و آزادی بیان،ارزشهایی محفوظ در اسطورهشناسی روزنامهنگاری آمریکا قابل فهم و درک بود؟آیا وطنپرستی میتوانست به معنای بیان این نکته باشد که آزادی مطبوعات پسازآنکه دولت بوش از شبکههای تلویزیونی خواست که تصاویر بن لادن را سانسور کنند و اعلام کرد که برای شکست دشمن اخبار دروغین را اشاعه خواهد داد، به خطر افتاده بود؟ مطمئنا هر دو نوع وطنپرستی در تخیل آمریکاییها موجود بودند.
روزنامهنگاری وطنپرستی بعد از یازدهم سپتامبر این گفته را تأیید کرد که رسانهها بیشتر مایلاند دوست داشته شوند تا اینکه مورد باور مردم قرار گیرند.
پوشش خبری سیاه زخم دو یافتهء معروف در ادبیات خطر و رسانهها را تأیید میکند:اینکه مدیریت خطر در دست مسئولان قرار دارد و روزنامهنگاری برای گزارش خطر شدیدا به منابع رسمی وابستهاند.
همینکه اف بیآی این احتمال را پذیرفت،مقالات خبری به طرف آن نظریه گرایش یافتند و اعلام کردند که مقصر بیگانه نبوده است و حملات سیاه زخم به یازدهم سپتامبر ارتباط نداشت.
دلمشغولی روزنامهنگاری به گزارش حوادث فوری به جای علاقه به مسائل طولانیمدت،به این معنا بود که همینکه دیگر حادثهای،حتی اگر در مورد بیماریای باشد که از سنای آمریکا و سیستم پستی کشور سردرآورده بود وجود نداشت،موضوع سیاه زخم کنار گذاشته شد."