جدایی - Journal آموزش و پرورش (تعلیم و تربیت) Literature and art

جان‌ و تنش آزادانه به استقبال‌ سعادتی که به او رو کرده بود می‌شتافت و همینکه خدمتکار قطار آنها را به اتاق پرنوری‌ که تختخواب او و ریشار در آن آماده شده بود راهنمایی‌ کرد و در را به روی آنها بست،دومینیک دریافت که‌ زیباترین و حساسترین لحظهء سرنوشتش را می‌گذراند. ریشار در دم شیفته و سرمست شد:درخشش و لطافت‌ کشتزارها،روپوش شفاف و نازک نور که تن شاخه‌ها را در برگرفته بود،خاموشی‌ پهنهء سفید،خش‌خش‌ سورتمه‌ها روی برف،بوی‌ یخزده و پاک همه چیز،و این‌ مایع سیالی که هوا نبود،بلکه‌ مشک بود،عبیر بود،الیر بود،اکسیری بود که یخ و آفتاب و آسمان،زنده و سوزان‌ و پاک،در آن نفوذ می‌کرد. همینکه‌ ترس او را می‌گرفت،ریشار می‌خندید و دومینیک با خود می‌گفت که حاضر است به‌ استقبال خطرات بزرگتری‌ برود تا این صدای خنده را باز هم بشنود. ریشار به درون‌ اتاق دومینیک دوید و فریاد زد: -یعنی چه؟مقصود از راز چیست؟من خودم آن‌قدر مضطربم که دیگر احتیاج به‌ این کارها نیست.