در حاشیه ی هفته ی تربیت Editorial

"در حاشیهء هفتهء تربیت دکتر محمد رضا سنگری همهء هستی،فرصت شکفتن است و ابر و باد و مه‌ و خورشید و فلک،بهانهء،رویش،نردبان جوانه‌هایی‌ که ترد و لرزان سر از خاک برآورند و در چشم‌ خورشید تبسم زنند. چشم همهء ستارگان و سیارگان به میلاد انسان دوخته بود تا این‌ مسافر بزرگ و عزیز از راه برسد و بزم ناتمام آفرینش‌ را کمال بخشد و از همه چیز بهره گیرد و آهنگ دلپذیر رفتن و رسیدن را در زمین ساز کند. آن روز،خوان نعمت بی‌دریغ خداوند گسترده شد، اقیانوس‌ها موج زدند،چشمه‌ها از کمرگاه کوه‌ها فرو غلتیدند،نسیم‌های آواره در کوچه باغ‌ها پرسه زدند، پرندگان از فراز شاخه‌ها سرک کشیدند تا مسافر بزرگ‌ خدا از راه برسد و از این همه داده و زیبایی استفاده‌ کند و تا ناکجای خویش پرواز کند. آن روز و همه روزها،هرچه باران بارید،هرچه‌ آفتاب مهربان تابید،هرچه ستاره به شب زنده‌داری‌ نشست و هرچه لطافت در گلبرگ‌ها و غنچه‌ها بود به‌ پای انسان ریخته شد تا خویشتن را بپرورد،برآورد، بالا کشد و به«تربیت»و باروری برساند."