"در حوزه به شماها روضه خواندن یاد نمی‌دهند؟ اگر روضه نخوانی، به درد نمی‌خوری« بعد از آن روشم را عوض کردم و »روضه« را به مقداری که حقش ادا شود، می‌خواندم.
احساس روضه خوان تجربه کردم: نکته‌ی اصلی در »روضه«، »احساس درونی« خود منبری است، گاهی منبری هنوز خوب وارد روضه نشده، ولی مستمعین »روضه« را دریافت کرده و اشکشان جاری است.
اگر این چنین بود، آن روضه دلنواز است و گیرا و گرنه گاهی مواقع می‌بینیم هم شعر خوب است و هم صوت، ولی چون آن حقیقت نیست و سوز دل در کار نیست، جاذبه‌ای ندارد.
روضه‌ی گیرا دیدم و تجربه کردم، حتی در مورد سخنرانان و منبری‌های معروف نیز این چنین بود که: وقتی در پایان منبر، »روضه‌ی مستقلی« می‌خواندند جالب نبود ولی وقتی »روضه« به شکلی با محتوای سخن، مرتبط می‌شد، روضه بسیار جالب‌تر نمود پیدا می‌کرد و به قول معروف: »می‌گرفت«."
(
, 
, 
)
